Noorwegen is het land waar flink gexperimenteerd wordt met harde, gitaargedreven muziek. Denk maar eens aan muzikanten als Ihsahn (onder andere Emperor), Jrgen Munkeby (Shining) en vele anderen die de grenzen van de metal opzoeken. In dat rijtje muzikanten hoort ook Carl-Michael Eide (onder andere Aura Noir) en zijn band Virus. Het drietal dat de groep vormt, is al sinds 2000 constant. Gitarist, zanger en componist Eide wordt bijgestaan door bassist Plenum en drummer Einar Sjurso. De heren zijn na al die jaren volledig op elkaar ingespeeld en dat hoor je terug op de vierde langspeler Memento Collider.
Het enige label dat past op Virus is dat van avant-garde metal, want binnen een ander genre valt de groep niet te classificeren. Dat label is erg breed, en geeft je eigenlijk geen idee van hoe de groep feitelijk klinkt, buiten dan dat het een zeer bijzonder, eigen geluid is. Virus is niet voor iedereen, maar de avontuurlijke luisteraar kan met een gerust hart aan deze reis beginnen, want Memento Collider mag er zijn en heeft na een eerste vervreemdende reactie, een sterke aantrekkingskracht. Het geluid van het trio heeft invloeden van en overeenkomsten met jazz, King Crimson, Ulver, Swans en Voivod. Gitarist Dan Mongrain van Voivod heeft zelfs een gastrol op deze plaat.
Opener Afield is met ruim tien minuten meteen het langste nummer van de plaat. Met onheilspellend gitaarwerk, beangstigende effecten en een warme, maar bevreemdende baslijn, wordt de toon gezet voor de rest van de plaat. De strakke, ratelende ritmesectie in combinatie met de cleane, sprekende zang van Eide maakt het plaatje af. Het voelt bijna als een soundtrack bij een horrorwestern. De zang van Eide heeft wel wat weg van Joy Divisions Ian Curtis en Justin Warfield van She Wants Revenge. De vreemde uitspraak van bepaalde woorden, die meer worden gereciteerd dan gezongen, geven het geheel nog een extra beangstigende sfeer.
De muziek van Virus wringt aan alle kanten en blijft verrassen, ondanks dat variatie niet het kernwoord is van deze plaat. De kracht van Virus zit hem in subtiele ontwikkelingen en herhaling. Het repetitieve Afield wordt gevolgd door Rogue Fossil, Dripping Into Orbit en Steamer. De nummers liggen in het verlengde van de opener en lijken soms meer op variaties op die openingsthemas dan op losstaande songs.
Gravity Seeker is het nummer dat het meeste opvalt tussen de overige songs, omdat het tempo hoger ligt en wellicht het meest toegankelijk is van de zes nummers die de plaat telt. Tegelijkertijd valt op hoe dansbaar de muziek van Virus eigenlijk is, zeker in het gedeelte dat de aanloop vormt naar de solo van Dan Mongrain (Voivod). Bij elke luisterbeurt van Memento Collider duiken er nieuwe effecten op, ontdek je een gitaarloopje dat je eerder was ontgaan of valt op hoe interessant de ritmes eigenlijk zijn. Het is muziek die blijft verrassen, overtuigen en na vele luisterbeurten nog origineel en ietwat bevreemdend en buitenwerelds klinkt. Dat geldt ook voor de grotendeels instrumentale afsluiter Phantom Oil Slick.
Virus stelt met de vierde langspeler niet teleur, ondanks dat fans er lang op hebben moeten wachten. Hoewel de plaat voortborduurt op eerder werk en dan vooral op de ep Oblivion Clock uit 2012, heeft Memento Collider toch weer een geheel eigen gezicht en klankkleur. Noemenswaardig is ook de videoclip bij het nummer Rogue Fossil door Costin Chioreanu. Een geweldige plaat voor mensen die houden van muzikale avonturen en daarbij de meer duistere emoties niet schuwen.
Tracklist:
1. Afield
2. Rogue Fossil
3. Dripping Into Orbit
4. Steamer
5. Gravity Seeker
6. Phantom Oil Slick
