Er lopen tientallen, zo niet honderden matige bands rond met een contract bij een platenlabel. Dan is het toch gek dat een kwalitatief hoogstaand gezelschap als Oak Pantheon zijn nieuwe album In Pieces in eigen beheer moet uitbrengen (zelfs met een prachtig debuutalbum en een aantal zeer overtuigende split-releases op zak). Wellicht is het een bewuste keuze, dat kan natuurlijk ook, want anders kan ik moeilijk verklaren waarom labels als Candlelight Records, The End Records of Grau niet in de rij staan om de prachtige, druilerige melancholie van Oak Pantheon te omarmen, zeker nu met de split van Agalloch een van de vaandeldragers van dit soort muziek is weggevallen.

De combinatie van stemmige folklore, zalvende post-rock en introspectieve black metal opereerde ten tijde van het debuut From A Whisper 2012) immers zeer nadrukkelijk in het vaarwater van de bovengenoemde grootmeesters, hoewel er ook accenten van Novembers Doom en Drudkh in de muziek te horen zijn. Op de tweede full-length, het eerder dit jaar verschenen In Pieces, verbreedt Oak Pantheon zijn sound. Zo zijn de nummers over het algemeen langer (drie stuks halen zelfs de elfminutengrens) en complexer, waardoor In Pieces zich zeker niet in ��n luisterbeurt laat doorgronden. Daarnaast weeft Oak Pantheon meer invloeden uit de progressieve death metal in zijn sound. Regelmatig duiken Be�lakor-achtige, progressieve riffs op.

In sommige tracks, zoals de mooie opener Dawn As A New Day en het desolate Pavor Nocturnus, zijn de sporen van Agalloch nog steeds goed hoorbaar, maar het bijna twaalf minuten durende Climb laat al een ietwat andere kant van Oak Pantheon horen. De track bouwt traag op en begint bijzonder statig. De cleane zang valt in positieve zin op. Na een mooie spoken word-sample halverwege wordt toegewerkt naar een fraaie climax. Het eveneens lange Enormity is nog zo�n geweldige track. Prachtig akoestisch gitaarwerk wordt vermengd met complexe riffs die niet hadden misstaan op een ouder Opeth-album. Halverwege horen we een melancholisch, neoklassiek gedeelte, waarin de weemoedige celloklanken van gastmuzikant Reuben Verdoljak in positieve zin een hoofdrol opeisen.

Burden Of Growth begint met ingetogen akoestisch getokkel, onder begeleiding van het knapperen van hout. Dit nummer grijpt het duidelijkst terug op de druilerige sfeer die ook op debuutalbum �From A Whisper de boventoon voerde. En ook die kant van Oak Pantheon bevalt eerlijk gezegd nog steeds zeer goed. Het duo uit Minneapolis bewaart de uitsmijter echter tot het laatst. Het elf minuten durende GodSon loopt haast over van de melancholie. Het minder progressieve, maar daarom zeker niet minder mooie (dubbele) gitaarwerk verdient hier een eervolle vermelding, want de melodie�n zorgen voor kippenvel. Het prachtige, instrumentale einde steekt zelfs een postrockgroep als Mono naar de kroon.

Het is dan ook te hopen dat In Pieces deze band het succes gaat opleveren dat ze verdient. Wie weet dat Oak Pantheon dan in de toekomst zelfs de overstap richting Europa kan maken, want spaarzame optredens blijven tot nu toe beperkt tot het Amerikaanse continent. Deze groep verdient het echter om gehoord te worden.

Tracklist:
1. Dawn As A New Day
2. Climb
3. Float
4. Enormity
5. Grasp The Apparition
6. Pavor Nocturnus
7. Burden Of Growth
8. GodSon