Oak Pantheon draait al twaalf jaar mee, maar is met The Absence pas aan zijn derde langspeler toe. Kwaliteit boven kwantiteit is dan ook het devies van deze Amerikanen. De twee vorige albums zijn namelijk allebei uitstekende werkstukken, die een veel breder publiek verdienen dan ze tot nu toe hebben gekregen. Terwijl debuutplaat From A Whisper (2012) met zijn nadruk op fijnbesnaarde melancholie nog vooral inspiratie put uit het werk van Agalloch, laat opvolger In Pieces (2016) een verbreding en verdieping van de sound horen. Op deze langspeler combineert Oak Pantheon op zeer kunstige wijze black metal, folk, progressieve death metal en doom: alsof leden van Agalloch, Insomnium, Be'lakor en Novembers Doom gezamenlijk aan het werk zijn geslagen.
Ondanks de aanwezige kwaliteiten moeten de heren van Oak Pantheon hun muziek nog steeds in eigen beheer uitbrengen. Dat geldt ook voor The Absence, dat een kleine zeven jaar na de geweldige voorganger verschijnt. Desondanks ben ik nog steeds van mening dat de prachtige combinatie van black metal, folk en progressieve metal een zeer breed publiek kan aanspreken. Op The Absence valt in ieder geval op dat de productie een stuk beter is dan die van de vorige twee albums. Niet dat die platen nu te lijden hebben onder een brakke sound, zeker niet, maar ditmaal komt de muziek pas echt in volle glorie uit de boxen. Ten opzichte van voorganger In Pieces zijn de nummers op deze nieuweling wat bondiger geworden. Ze blijken echter zeker niet minder gelaagd.
Het album begint ijzersterk. Openingstrack Becoming None toont zich al zeer rijk. Het nummer begint met akoestisch gitaargepluk, om dan over te gaan in een ronkende, melancholische doomriff met plechtige, cleane zang. De samenzang tussen Tanner Swenson en Sami Sati (beiden ook gitarist) is ijzersterk, zowel in de gezamenlijk vertolkte, cleane zanglijnen als in de combinatie van screams en grunts. Het overdonderende Listen! laat een volledig nieuwe kant van de band horen. Niet eerder hoorden we Oak Pantheon zo woest en onstuimig, met bijna neurotische, post-metalachtige riffs en strakke, zeer ritmische drumroffels. Het is alsof Cult Of Luna en Tool een samenwerking zijn aangegaan. Het fraaie, clean gezongen refrein, dat met veel gevoel voor urgentie ten gehore wordt gebracht, zorgt voor een aangenaam rustmoment in de muzikale krachtpatserij.
The Absence ontpopt zich tot het meest diverse album van Oak Pantheon tot op heden. Er valt dus genoeg te ontdekken. Kenmerkend voor die diversiteit is het grote contrast tussen het plechtige, reflectieve Beating Heart, dat met zijn akoestische gitaarspel en subtiele cello-ondersteuning door gastmuzikant Kakophonix (Chris Edward Brown) een van de meest ingetogen nummers van de band is en het luidruchtig ronkende Bard Of The Hell-Bent Angels, dat bij vlagen bijna richting black-n-roll neigt, maar tegelijkertijd toch weer verrast met een plotselinge vlaag van melancholie in het gitaarspel. Een enkel moment rekt Oak Pantheon de grenzen iets te ver op, zoals in het korte Decisions. Daarin klinkt de band iets t incoherent en brallerig, alsof de heren ineens besloten hebben om hardcore te gaan maken.
Op deze kleine misstap na staat The Absence weer vol kwaliteit. Inderdaad, niet anders dan we van de Amerikanen gewend zijn. Iets minder uitgesponnen dan voorheen, maar ondanks de bedrieglijk korte speelduur van veertig minuten met nog steeds meer dan voldoende bagage om de liefhebber van avontuurlijke, stemmige muziek een tijd zoet te houden.
Tracklist:
1. Becoming None
2. Listen!
3. Dissociate
4. Beating Heart
5. Bard Of The Hell-Bent Angels
6. Decisions
7. Silence We Plead
8. Old Yarn
