Vorig jaar werd ik volledig verrast door de ep Satans Tomb van Denner/Shermann. Dit schijfje benaderde de hoogtijdagen van Mercyful Fate in de jaren tachtig. Hoewel die band de meeste platen uitbracht nadat ze weer bij elkaar kwamen in de jaren negentig, wist geen van die albums Melissa en Dont Break The Oath te overtreffen. Laten we eerlijk zijn: In The Shadows (1993) is een goede plaat, maar het had net zo goed een album van King Diamond kunnen zijn. Des te verrassender is het dus dat Denner/Shermann het gevoel van die eerste twee platen ruim dertig jaar later wel weet te benaderen.
De heavy metal van Mercyful Fate was in de begindagen met recht duivels. Zij waren het die Satan onlosmakelijk heeft verbonden met het genre. Venom heeft die naam, maar het was Mercyful Fate die het als eerste in werkelijk alles doorvoerde. In 1983, het jaar dat Piece Of Mind van Iron Maiden uitkwam, was Melissa ronduit vernieuwend. Die plaat zorgde ervoor dat ik Dont Break The Oath kocht zonder ernaar te naar te luisteren in de platenzaak. Beide albums bezorgen mij nog altijd kippenvel. Meer nog door het gitaarwerk van Hank Shermann en Michael Denner dan door de zang van King Diamond, al waren het vooral zijn opvallende vocalen, teksten en verschijning die de band dat duivelse imago gaven. Achteraf bezien is het de songwriting van Hank Shermann geweest die Mercyful Fate zo bijzonder maakte.
Het fameuze gitaristenduo Denner en Shermann heeft de draad weer opgepakt om bewust de sound uit de hoogtijdagen te doen herleven. Directe aanleiding was de videoclip die de heren maakten voor de dertigste verjaardag van Don't Break The Oath in mei 2014. Wie een kijkje neemt op de website, ziet dat alleen de eerste twee albums van Mercyful Fate genoemd worden. Zorgvuldig is de juiste line-up gevormd voor de nieuwe band. Hank heeft met bassist Marc Grabowski gespeeld in de old school-thrashband Demonica en multitalent Snowy Shaw was drummer bij zowel King Diamond (The Eye) als Mercyful Fate (Time). Zanger Sean Peck (Cage) gooit op Masters Of Evil alle registers los en levert een vocale prestatie die King Diamond onmogelijk nog zou kunnen evenaren.
Een eerste hoogtepunt op het album is Son Of Satan, al doet de inleiding meer aan Therion denken dan aan Mercyful Fate. Wanneer na anderhalve minuut het tempo wordt opgevoerd, herleeft de tijd van weleer en vooral de hoge uithalen in het refrein zijn geweldig. Ervan uitgaande dat er geen gastvocalist te horen is, levert Sean in The Wolf Feeds At Night eveneens een erg goede prestatie. Je zou zweren dat Ozzy Osbourne hier een stukje meezingt. Een volgend hoogtepunt is zonder twijfel de titeltrack. Na een herkenbaar intro wordt het tempo weer opgevoerd, maar het geheel blijft netjes binnen de lijntjes van klassieke heavy metal. Ook in deze track weer de hoge uithalen van Sean. De epische afsluiter The Baroness is een aaneenschakeling van herkenbare melodien en tempowisselingen. En weer levert Sean hier een topprestatie. Hij is zonder twijfel de juiste frontman voor deze band.
Maar het draait om de muziek en dan vooral het gitaarwerk van Denner en Shermann. De melodielijnen, de riffs, het ritme en de duellerende solos sluiten volledig aan bij het gevoel van Mercyful Fate in de jaren tachtig. Het is bijna onvoorstelbaar dat je dit na dertig jaar op een nieuwe plaat hoort. Zelfs na meerdere luisterbeurten heb ik kippenvel, net als ruim dertig jaar geleden. Luister naar de break halverwege het openingsnummer Angels Blood en je zult met me eens zijn dat het niet uitmaakt dat je Sean hoort zingen in plaats van King. Masters Of Evil is een must voor de fans van het oude Mercyful Fate en een aanrader voor de jongere generaties metalheads die willen kennismaken met rasechte heavy metal, zoals de duivel het bedoeld heeft.
Tracklist:
1. Angels Blood
2. Son Of Satan
3. The Wolf Feeds At Night
4. Pentagram And The Cross
5. Masters Of Evil
6. Servants Of Dagon
7. Escape From Hell
8. The Baroness
