Voor goede heavy rock richt ik mijn aandacht de laatste tijd voornamelijk op Zweden. Het barst daar echt van de topbands. Ik noem The Awesome Machine, The Mushroom River Band, Dozer, The Quill... Allemaal bands die mij met hun recente releases aangenaam verrast hebben. Mustasch is hierop geen uitzondering. Onlangs viel er een zeer aardige plaat van deze ruig ogende formatie bij mij in de bus. "Ratsafari" is het tweede album van de band die in 1998 opgericht werd, met als beginsel geen donder te geven om de vraag of de muziek wel of niet trendy, origineel of populair was. Kennelijk was dat een goed uitgangspunt, aangezien de band naar aanleiding van slechts een demo al door EMI getekend werd, vervolgens 17 weken in de Zweedse top40 stond met hun debuutalbum "Above All" en vanzelfsprekend genomineerd werd voor een Zweedse Grammy. Geen verkeerd begin van een muzikale carri�re. Alhoewel, begin... Zanger/gitarist Ralf Gyllenhammar heeft in een gestaag grijzer wordend verleden bij de redelijk bekende band B>Thong gezongen, en daar die studioalbums mee opgenomen. Maar nu genoeg over de achtergrond van Mustasch, en tijd voor wat informatie over het uitstekende "Ratsafari".

De heavy/stoner rock van Mustasch geeft hier en daar blijk van de invloed van de klassieke heavy metal bands, en ook is duidelijk dat de oude doom garde van belang is geweest voor de band. Qua stijl vertoont Mustasch echter meer overeenkomsten met landgenoten The Awesome Machine en The Quill, en dan met name de harde trekjes van de eerste. Aangezien ik naar beide bands graag luister, heb ik van "Ratsafari" erg genoten. De plaat moet het niet hebben van originaliteit of verrassing, alswel van goed in elkaar stekende, pakkende nummers die bij de luisteraar blijven hangen. En de riffs natuurlijk, zonder riffs geen Mustasch. De sterk dirigerende rol van de riffs en de eenvoudige songstructuren maken van "Ratsafari" een gemakkelijk in het oor liggende plaat, waarbij elk nummer voornamelijk om het refrein draait. Essentieel voor de kwaliteit van zo'n plaat is natuurlijk de zang. Gyllenhammar heeft een erg prettig zangstem, met zonodig wat ruige trekjes om de wrange boodschappen van de songteksten over te brengen. Eigenlijk klopt gewoon alles aan deze band, ik kan geen negatief woord over Mustasch uiten.
Favoriete nummers zijn "Stinger Citizen" (opent het album op zeer enthousiaste wijze), "Ratsafari" (beetje tragisch en doomy, met een stevig middenstuk), "Fredrika" (lekker vrolijk nummer met een pakkend refrein) en "Monday Warrior" (lekker stevig refrein).

Als je van heavy/stoner rock houdt is "Ratsafari" een goede keuze om een klein uurtje mee te vullen. Check ook het aantrekkelijke artwork en de gave clip van "Black City".

Tracklist:
1. Stinger Citizen
2. Black City
3. Unsafe At Any Speed
4. Ratsafari
5. 6:36
6. The Deadringer
7. Fredrika
8. Alpha Male
9. Mareld
10. Lone Song (Reclusion)
11. Mondy Warrior