Die naam voert terug naar de jaren negentig, toen enkele bandleden regelmatig aan de bar zaten in hun Almelose stamkroeg. Daar filosofeerden ze aan n stuk door. Met name over muziek. De mannen deelden de liefde voor complexe klanken. Mekong Delta, Watchtower en Psychotic Waltz behoorden tot hun favorieten. Dat enthousiasme leidde uiteindelijk tot de stap om zelf een groep te formeren. Vervolgens duurde het tot 2009 voor het eerste, echte resultaat van die samenwerking. Toen verscheen het debuut Sparrows, een plaat die voortborduurde op de sound van Queensrche en Fates Warning.
Crossing Over is in alle opzichten een betere schijf. De band heeft goed gebruikgemaakt van de afgelopen zes jaar om de songs op het album fijn te slijpen en zo goed mogelijk vast te leggen. Grootste verschil is dat zanger Leon Brouwer niet meer bij het gezelschap zingt. Zijn plek is ingenomen door een keur aan voornamelijk Twentse zangers. Zo is Michel de Groot bekend van Cirrha Niva en zong Maikel Hergers jarenlang bij de voormalige thrashgroep Mystrez. Daarnaast zingen ook Erik Masselink (Gate 6) en Marleen ten Hove verdienstelijk mee op de cd. Belangrijker is de rol van Peter van Asselt. Hij is namelijk de man die voortaan de rol van vaste vocalist gaat vervullen. Bepaald geen slechte keuze, want zijn soulvolle whiskystrot klinkt erg overtuigend. Misschien dat hij hier en daar wat ongepolijst klinkt, maar dat compenseert hij ruimschoots met een gezonde dosis passie. Niet Twents, maar wel sterk is de rol voor Paul Villarreal. De van Sun Caged bekende Amerikaan past met zijn hoge stemgeluid perfect bij de muziek.
Met die muziek is overigens weinig mis. Crossing Over is vooral een erg gevarieerde plaat. Dat komt deels door de verschillende vocalisten, maar ook door de muziek. De groept tapt namelijk uit nogal wat vaatjes. Progressieve en symfonische rock spelen de hoofdrollen, maar de uitstekende muzikanten permitteren zich regelmatig uitstapjes naar jazz/fusion, popmuziek en heftigere genres. Toch strooien de bandleden niet lustig met allerlei solo's. Natuurlijk komen er beslist wat lekkere escapades voorbij, maar nooit is het overdadig. De mannen spelen continu in dienst van de songs. Zwakke broeders zitten daar niet tussen. Nummers als Freeway en The Space In Between staan bol van het avontuur en vervelen na vele luisterbeurten niet.
Deze tweede plaat van The Barstool Philosophers is in alle opzichten een album dat klaar is. Over elke noot is nagedacht. De grotendeels eigen productie klinkt bovendien beter dan de recente albums van collega-progbands als Symphony X en Spock's Beard. De muziek krijgt hier alle ruimte om te ademen en is voor de verandering niet volgestopt met allerlei toestanden. Het volume is bovendien bescheiden gehouden, zodat de dynamiek van het materiaal intact blijft. Nee, deze Almelose groep heeft het uitstekend begrepen. Nu maar hopen dat het publiek deze prima cd weet te vinden.
Tracklist:
1. Freeway
2. Fine Lines / My End Of The Island
3. Tedious
4. The Space In Between
5. Beyond The Stars
6. On My Way To You
7. The Scent
8. Crossing Over
9. 'Till We Meet Again
