Het Franse Monolithe begon als een studioproject van Sylvain Bgot, bekend van Anthemon, de symphonische doommetalband die in 2007 ter ziele ging. In tien jaar tijd wist de band naam te maken met een viertal single-track albums, getiteld I, II,III en IV. Dit decennium werd afgesloten met de compilatie Zero. Monolithe stond bekend om atmosferische funeral doom in de stijl van de Britse bands Ea en Esoteric. De band deelt ook mijn liefde voor Skepticism, getuige de cover van Edges, die zowel op het tribute-album Entering The Levitation (2007) als op Zero staat.
Ik zeg bewust "stond bekend om", want Monolithe is een andere weg ingeslagen. The Great Clockmaker-saga is afgerond. Alles wat je dacht te kunnen verwachten van de nieuwe plaat, mag je vergeten. De laatste jaren volgden de releases elkaar in een hoger tempo op en was al duidelijk dat Monolithe geen studioproject meer is. De bezetting is uitgebreid, de drumcomputer is de deur uit en de band is de studio ingegaan voor een tweeluik, waarmee de vijftiende verjaardag wordt gevierd. De albums Epsilon Aurigae en Zeta Reticuli zijn tegelijk opgenomen en zullen zes maanden na elkaar worden uitgebracht.
De grootste verandering is op muzikaal vlak. Epsilon Aurigae bevat drie tracks, ieder met een speelduur van exact vijftien minuten en belangrijker nog, Monolithe speelt geen funeral doom meer. In plaats daarvan klinkt er nu symfonische doom uit de speakers. Majestueus en episch, met een progressief karakter en soms zelfs orkestraal, met uitstapjes naar ambient, sludge en psychedelische rock uit de 70s. Songwriter Sylvain Bgot gooit het dus volledig over een andere boeg. De andere bandleden zullen het daarmee eens zijn geweest, want gitarist en medeoprichter Benot Blin (Devianz) is nog van de partij, net als grunter Richard Loudin (Nydvind). Toetsenist Sbastien Latour (ex-Anthemon), die meespeelde op III en IV, heeft de band verlaten. Zoals gezegd, Monolithe heeft nu een drummer, Thibault Faucher (Light Deflection) en een bassist, Olivier Defives (Innerchaos, Jadallys).
Het lijkt nu wellicht of er niets aan te merken valt, maar dat is niet waar. De doelstelling iedere track precies vijftien minuten te laten duren is op zich grappig in relatie tot het jubileum, maar TMA-0 is een instrumentale track en had best flink ingekort kunnen worden. Dat geldt niet voor Synoecist, waarvan een ingekorte versie met passende video is verschenen. Ik prefereer de lange albumversie, met meer vocale stukken en een zeer geslaagde break voorafgaand aan een trage passage. Ook Everlasting Sentry weet van begin tot eind te boeien.
Monolithe is bezig met de voorbereiding om live te spelen. Hiervoor is Rmi Brochard (Ethmebb) als derde gitarist aangetrokken, samen met toetsenist Matthieu Marchand (Parad1gm, Abstrusa Unde). Het zullen niet veel shows worden, maar wie de kans krijgt ernaartoe te kunnen, zal dus een zevenkoppige band op het podium gaan zien. Het is al wel bekend dat Monolithe de headliner zal zijn op Venom Fest in maart 2016 en dat het tweede deel, Zeta Reticuli, rond de zomer zal worden uitgebracht.
Tracklist:
1. Synoecist
2. TMA-0
3. Everlasting Sentry
