De Franse formatie Monolithe heeft zich in zijn twintigjarige carrire ontwikkeld van obscure funeraldoomband tot een formatie die een smaakvolle en relatief toegankelijke mix van melodieuze doom en death metal maakt, waarin raakvlakken met bijvoorbeeld Swallow The Sun en Draconian dicht aan de oppervlakte liggen. Een bepaalde mate van nogal neurotische bewijsdrang is de mannen niet vreemd. Na vier platen die elk uit n kolossale track bestaan, begint het gezelschap vanaf Epsilon Aurigae (2015) te experimenteren met eigenzinnige mathematische kaders. Drie nummers van elk precies een kwartier bijvoorbeeld, of zeven nummers van elk precies zeven minuten, zoals op Nebula Septem (2018). Het lijkt me eerlijk gezegd vooral nogal vermoeiend om binnen dergelijke beperkingen muziek te moeten componeren, maar het gaat de heren behoorlijk goed af.
Eind 2022 ligt met Kosmodrom alweer de negende langspeler in de schappen. In tegenstelling tot zijn voorgangers is dit album in eigen beheer uitgebracht. Het is onduidelijk of dat een bewuste keuze is of niet, maar gezien de constante kwaliteit van de releases van dit gezelschap is het een toch wat wonderlijke ontwikkeling. Monolithe heeft ditmaal wederom een album in petto waar een mathematische logica achter schuilgaat. Kosmodrom bestaat uit vijf nummers: twee van exact tien minuten, twee van exact tien minuten en dertig seconden en n epos van precies zesentwintig minuten. Het systeem erachter is me nog niet helemaal duidelijk, maar dat zal er vast zijn. Conceptueel gezien put de band uit verhalen uit de ruimtevaart van de Sovjet-Unie een thema dat goed aansluit bij de exploratieve doom van de Fransen.
De muziek van Monolithe is het meest overtuigend in de uitgesponnen, instrumentale passages. Gewapend met liefst drie gitaristen strooit de band met gesoigneerde, melancholische leadgitaarpartijen, uitgestrekte, monolithische doomriffs met veel ademruimte en licht psychedelische solos. Keyboardspeler Matthieu Marchand zorgt voor een verdere verdieping met zijn stijlvolle, soms wat gotische toetsenwerk. Zanger en gitarist Rmi Brochard levert redelijk typische putrochels af. Zijn stemgeluid is degelijk, maar niet uniek en mist ook de pure kracht en intensiteit die de grootheden in het genre wel hebben.
Hoewel de band er regelmatig in slaagt de luisteraar onder te dompelen in zijn zwaarmoedige schemerwereld, heeft de groep wel eens betere composities geschreven. Regelmatig wordt de flow onderbroken, bijvoorbeeld door nodeloos gefrbel (het middengedeelte van Kudryavka) of niet bepaald harmonirende zanglijnen (de wat incoherente combinatie van grunts en gastvocalen van zangeres London Lawhon in openingstrack Sputnik-1). Het afsluitende Kosmonavt weet ook niet volledig te overtuigen. De track is veel te lang en zeker rond de tienminutengrens volgt een saai tussenstuk, dat nogal eendimensionaal is. Dergelijke momenten zijn iets te talrijk aanwezig om van Kosmodrom een onverdeeld succes te maken, ook al horen we regelmatig de klasse in het in Scandinavische melancholie gedompelde gitaarwerk (Soyuz) en in de charmante, retro-futuristische sprenkels toetsenwerk (Voskhod).
Wellicht is Monolithe gebaat bij een pas op de plaats, waarin de groep zich vooral laat leiden door de muziek en wat minder door de randzaken. Die lijken de band inmiddels namelijk een beetje in de weg te zitten. Als deze getalenteerde muzikanten vanuit de compositie zouden werken en enkele weken met elkaar de oefenruimte in zouden duiken, ben ik ervan overtuigd dat het volgende album zomaar een meesterwerk kan worden. Nu is het eindresultaat zeker onderhoudend, maar paradoxaal genoeg minder onderscheidend dan de heren zullen hopen op basis van hun minutieuze mathematische maatstaven.
Tracklist:
1. Sputnik-1
2. Voskhod
3. Kudryavka
4. Soyuz
5. Kosmonavt
