Na het zeer sterke debuutalbum The Initial Frontier, Pt. I uit 2013, stemt het mij blijmoedig dat de Duitse blackmetalband Vyre al na een jaar met de verwachte opvolger is gekomen, die logischerwijs de titel The Initial Frontier, Pt. II heeft meegekregen. Het eerste deel liet krachtige, moderne en in zekere zin ook wel �typisch Duitse� black metal horen, in de trant van Lunar Aurora, Sonic Reign en E�s, met een vleugje Dimmu Borgir qua keyboardeffecten. Licht symfonisch en intrigerend in zijn combinatie van mysterieus en industrieel.

Welnu, met het vorig jaar verschenen The Initial Frontier, Pt. II maakt Vyre direct duidelijk dat het vorige album geen toevalstreffer was. Dit album is misschien nog wel een tikje beter dan het debuut. In ieder geval bevindt de band zich in hetzelfde vaarwater. De vijf lange nummers, die vaak rond de tien minuten klokken, stralen een krachtige kilheid uit. De space-achtige effecten zorgen voor een licht avantgardistische tint, maar het is vooral intense en onderkoelde black metal wat de klok slaat. Vyre is echter allesbehalve standaard, want hoe vaker ik The Initial Frontier, Pt. II beluister, hoe meer het muzikale vakmanschap en de gelaagdheid van de composities in het oog springen.

Opener Naughtylus laat goed horen waar Vyre voor staat. Een lang en afwisselend nummer dat overwegend is opgebouwd rond kille, doch melodieuze riffs, maar waarin tegen het eind ineens wordt overgeschakeld naar een prachtig, ingetogen stuk, waarin Nostarion met zijn cello het voortouw mag nemen. Vervolgens wordt het muzikale hoofdthema weer verkend, terwijl het nummer op het eind uitmondt in een verrassende en erg gaaf uitgevoerde, psychedelische solo. De diversiteit is ook goed terug te horen in het hierop volgende Diabolum Ex Machina. Het is bijzonder knap hoe makkelijk Vyre schakelt tussen verschillende stemmingen (van statig tot zweverig) en hoe dissonante riffs (waarin Satyricon- en Thorn-invloeden doorklinken), subtiel, akoestisch gitaarwerk en psychedelische effecten binnen ��n enkel nummer ge�ntegreerd worden.

The Initial Frontier, Pt. II is, net als zijn voorganger, een geweldig album geworden dat het verdient om gehoord te worden. De muziek klinkt modern en sfeervol, maar zeker niet futloos of overdreven experimenteel. En hoewel For Carl met zijn elektronische drumritmes waarschijnlijk het meest onorthodoxe nummer is op dit album, zijn de blackmetalroots van Vyre onmiskenbaar aanwezig op deze plaat. Veelzijdig, spannend, krachtig en beklijvend: dat zijn de termen die dit album het best samenvatten. Aanrader!

Tracklist:
1. Naughtylus
2. Diabolum Ex Machina
3. RDR 66
4. For Carl
5. Neutronenstern