Met At The Gate Of Sethu bracht Nile in 2012 een plaat uit die de fans van de Amerikaanse deathmetalband ernstig verdeelde. Hetgeen Karl Sanders en zijn mannen ons voorschotelden, was nooit gemakkelijk te verteren, maar At The Gate Of Sethu was zo vol en druk dat het geheel wel erg zwaar op de maag lag. Velen ondergingen de met medische precisie gebrachte techdeath met plezier, terwijl evenvelen het zeer strakke en cleane geluid als kil en levenloos ervoeren en heimwee kregen naar de dagen van duistere, sfeervolle platen als Amongst The Catacombs Of Nephren-Ka (1998) en In Their Darkened Shrines (2002). Drie jaar na de release heeft zelfs bandleider Karl Sanders die plaat de rug toegekeerd, zoals hij in een interview met onze site te kennen gaf.
Tijd om het een en ander recht te zetten, moet de gedachte geweest zijn toen men begon te werken aan het nieuwe album What Should Not Be Unearthed. Het creatieve trio Sanders (gitaar en vocalen), Dallas Toler-Wade (gitaar en vocalen) en George Kollias (drums) schreef pakkende nummers die grosseren in heavy riffs in plaats van technische hoogstandjes. De tracks zijn als gevolg daarvan een stuk massiever. Let bijvoorbeeld op de ontzettend lompe riff halverwege opener Call To Destruction. Wel vaker verschaffen dit soort momenten de broodnodige houvast tussen al het snelle geweld. De nummers zijn door deze momenten zowel heftiger als pakkender. Ook is de mid-range grunt van Toler-Wade meer te horen dan het lage gebrom van Sanders. Het geheel is door deze ontwikkelingen veel minder vermoeiend om naar te luisteren dan At The Gate Of Sethu.
Uiteraard maakt Nile nog steeds geen eenvoudige muziek en er staan er nog genoeg hoogstandjes en achtbaansnelheden op. Liber Stellae Rubaeaehad had zo op een album van Origin kunnen staan, zo snel als het is. De repetitieve toonladders vliegen je om de oren en George Kollias timmert zijn reputatie muurvast. Zoals gezegd is het geheel echter veel meer in balans, wat ik enkel toejuich.
Aan sfeer ontbreekt het de nieuwe plaat echter nog steeds. Daar is Neil Kernon wederom schuldig aan. Hij gaf de plaat een heel strakke productie, waardoor de muziek voor mij niet echt leeft. Ik besef echter ook dat dit bij uitstek een smaakding is, want voordeel is wel dat alle overgangen en details goed te volgen zijn.
What Should Not Be Unearthed is makkelijker te verteren dan zijn voorganger. Als geheel genomen evenwichtiger, met betere nummers en extremiteiten die in dienst van de compositie staan. Ik verwacht deze in de toekomst ook vaker te draaien dan zijn voorganger. Helemaal omvergeblazen word ik niet, maar dat had ik ook niet verwacht. Daarvoor is de formule van Nile na acht albums te vertrouwd. Maar het is weer erg fijn om gedurende vijftig minuten een rondleiding door het oude Egypte te krijgen van een van 's werelds meest vooraanstaande deathmetalbands.
Tracklist:1. Call To Destruction
2. Negating The Abominable Coils Of Apep
3. Liber Stellae Rubeae
4. In The Name Of Amun
5. What Should Not Be Unearthed
6. Evil To Cast Out Evil
7. Age Of Famine
8. Ushabti Reanimator
9. Rape Of The Black Earth
10. To Walk Forth From Flames Unscathed
