Karl geeft al vroeg in het gesprek aan niet met volle tevredenheid terug te kijken op At The Gate Of Sethu.
Op het vorige album wilden we alles wat we als muzikanten in ons hadden uit de kast halen en onze vaardigheden tentoonspreiden in de composities. Die werden daardoor nodeloos ingewikkeld en kenden niet echt een kop en een staart. De productie sloot aan bij de afgemeten precisie van de muziek: die was kraakhelder, zodat alle details goed hoorbaar waren, maar daardoor ook erg krachteloos. Door deze twee factoren klonk het album nogal chirurgisch en was het eerder een indrukwekkende muzikale prestatie, dan een stuk muziek dat je graag speelt of hoort.
Begonnen jullie, wegens die ontevredenheid, aan nieuw werk met een bepaalde visie?
Jazeker: anti-technisch was het beeld dat ik voor ogen had van hoe nieuw Nile-materiaal uit moest pakken. We wilden weer muziek schrijven die behapbaar zou zijn voor de luisteraar. De riffs moesten heavy zijn, maar vooral leuk om te horen en te spelen. Dat laatste kan zeker niet van al het materiaal op At The Gate Of Sethu gezegd worden!
Dit wil niet zeggen dat ons geluid onherkenbaar veranderd is. We zijn natuurlijk wie we zijn en What Should Not Be Unearthed is onmiskenbaar een Nile-album. Maar dit album is denk ik minder vermoeiend om naar te luisteren dan zijn voorganger. Het is niet meer bedoeld voor mensen die alleen maar naar technische death metal luisteren. Ik denk dat de nieuwe nummers voor elke metalliefhebber wel te verteren zullen zijn. We hebben weer een verzameling nummers geleverd, in plaats van een knap staaltje vakmanschap. What Should Not Be Unearthed is zo het tegenovergestelde van At The Gate Of Sethu geworden.
Hoe is de totstandkoming van het album verlopen?
Dallas (Toller-Wade, vocalist en gitarist) en ik leverden de riffs en ideen voor songs aan, waarvan we demos naar onze drummer George Kollias stuurden. Hij voegde vervolgens zijn partijen toe. Toen we van een voldoende aantal nummers een opzet hadden, kwam hij naar ons in de Verenigde Staten om het nieuwe materiaal in de oefenruimte verder uit te werken en het grondig te repeteren. Het is soms lastig dat hij in Athene woont, maar op deze manier proberen we het te laten werken en dat gaat doorgaans soepel. Pas nadat we ons het nieuwe materiaal eigen hebben gemaakt, hebben we de studio betrokken.
Jullie zijn voor de vijfde keer op rij sinds Annihilation Of The Wicked (2005) in zee gegaan met producer Neil Kernon.
Neil is inmiddels bijna een familielid en leek zo een logische keus. Hij vroeg echter ook om een herkansing na At The Gate Of Sethu: de productie daarvan klonk uiteindelijk veel te strak en dun, wat de zeggingskracht van de muziek niet ten goede kwam. Hij wilde dat graag goedmaken door ons te helpen met het neerzetten van een heavir geluid.
En wie heeft de cover ontworpen?
Uit verschillende inzendingen kozen we een ontwerp van Mical Loranc, dezelfde artiest die eerder de hoes van Those Whom The Gods Detest (2009) voor ons ontwierp.
Hoe kwam je op de titel van het album en wat zijn enkele van de onderwerpen die er dit keer worden aangesneden in de teksten?
Ik kwam op de titel toen ik bezig was met de tekst voor het nummer Rape Of The Black Earth, waarin de zinsnede Unearthing wat should not be unearthed passeert. Dat nummer gaat over de impact van de huidige chaos in het Midden-Oosten en Noord-Afrika op het culturele erfgoed aldaar. Er wordt veel vernield door oorlogsgeweld, opzettelijk vandalisme en zelfs grafrovers.
Interessant dat jullie je door de actualiteit hebben laten inspireren, terwijl Nile zich doorgaans op de Egyptische mythologie en oudheid richt!
Er worden nog wel meer actualiteiten aangesneden. Zo gaan er ook verschillende nummers over vooraanstaande extremistische moslims die de vernietiging van de piramiden bepleiten, omdat deze uit de tijd van voor Mohammed stammen en daarom heidens zijn. Ik zie Nile niet als politieke band, maar het heden valt niet te negeren. En dat er vanuit islamitische hoek geschreeuwd wordt om de vernietiging van de piramiden is overigens niets nieuws: de islamitische kalief Omar, die Egypte tussen 639 en 642 veroverde, was dit ook al van plan.
Heb je wel eens het gevoel gehad dat de Egyptische thematiek van Nile een beperking was voor je creatieve vrijheid?
Ik ben nog altijd genteresseerd in het oude Egypte en ben er nog niet over uitgepraat, dus in dat opzicht voel ik me niet begrensd. Wel heb ik de afgelopen jaren ervaren hoe Nile mijn vijand werd. We waren achteraf echt niet tevreden met At The Gate Of Sethu en zagen het voor een volgend album als uitdaging om ons aan het geluid dat we daarop hadden neergezet te ontworstelen.
Bevat de nieuwe plaat, net als de vorige, gastbijdragen?
Jazeker! Menig oud Nile-lid is te horen. Voormalig bassist en vocalist John Vesano (2001-2005) heeft tegenwoordig een vette nieuwe band genaamd In-Defilade, maar vond desondanks de tijd om een vocale bijdrage te leveren. Ook Pete Hamurrah (drummer van 1993 tot en met 2000) heeft weer wat percussie verzorgd. En op In The Name Of Amun zijn zon dertig vrienden en familieleden van me te horen, die ik had uitgenodigd om het groepsgezang in dat nummer te verzorgen.
Recentelijk bracht Dallas Toller-Wade een album uit met zijproject Narcotic Wasteland en George Kollias maakte soloalbum Invictus. Kunnen we binnenkort ook een opvolger van je tweede solo-album Saurian Exorcisms (2009) verwachten?
Ik heb gemerkt dat er veel vraag naar is onder pers en fans. Uiteraard heeft Nile momenteel mijn prioriteit, maar wellicht heb ik van de zomer enkele uren vrij om eraan te werken. Ik heb al een heel concept in mijn hoofd, maar moet alleen nog tijd vinden om het uit te werken.
De afgelopen tijd hebben vele psychedelische rockbands invloeden uit de folk- en wereldmuziek verwerkt. Heb je er wel eens aan gedacht iets dergelijks te doen met Egyptisch genspireerde tonen?
Zoals ik al zei, bevat een dag helaas maar 24 uren!
Wat doe je als je niet met Nile bezig bent? Heb je andere hobbies of interesses naast het maken van muziek?
Ik heb een zwarte band in Taekwondo en geef daar ook les in. Ik probeer zeker 4 a 5 keer per week naar de dojo te gaan. Ik heb mij daar een aantal jaren geleden op gestort, toen ik hard toe was aan mentale hulp. Ik was overspannen, er heerste chaos en negativiteit in mijn hoofd en wilde mijn prioriteiten weer op een rijtje krijgen. Het beoefenen van een vechtsport helpt je te focussen: je moet je wel concentreren wanneer er een voet op je gezicht afvliegt!
Wat waren ooit de eerste bands die je interesse in heavy muziek wekten?
Kiss, Black Sabbath, Led Zeppelin en Alice Cooper. Dat was waarmee het begon voor mij.
Kijk je uit naar de Europese toer met Suffocation later dit jaar?
Fuck yeah, ik kan niet wachten! Suffocation is altijd al een vette band geweest, maar opereert momenteel op de toppen van zijn kunnen. Een enorm indrukwekkende band, met name live.
Met wie zou je verder nog wel eens op toer willen?
Suffocation stond hoog op ons lijstje, dus we zijn er blij mee dat het gaat gebeuren. Het is altijd een fijn weerzien met de jongens van Krisiun en Immolation. Ook Cannibal Corpse zou te gek zijn!
Ik ben door mijn vragen heen. Wil je nog iets zeggen over een onderwerp dat ik niet heb aangesneden?
Ik wil de lezers van Metalfan.nl graag voorstellen aan onze nieuwe bassist, die live ook een deel van de vocalen voor zijn rekening zal nemen. Zijn naam is Brad Parris en naast muzikaal talent beschikt hij over een heel positieve persoonlijkheid. Hij brengt de band veel goeds!
What Should Not Be Unearthed komt op 28 augustus uit en Nile staat op donderdag 10 september in Doornroosje, Nijmegen.
