Hoewel het Russische Semargl ooit, in een ver verleden, is begonnen als blackmetalband, groeide dit bonte gezelschap met Satanic Pop Metal uit tot een soort dansbare combinatie van Rammstein en �black �n� roll. De plaat werd met de grond gelijk gemaakt, maar ontpopte zich wat mij betreft tot een heerlijke �guilty pleasure�, die nog steeds regelmatig zijn rondjes maakt. Inmiddels is de opvolger alweer een tijdje te verkrijgen, maar ik heb het album heel lang stof laten vangen. De reden daarvoor is simpel: het is werkelijk een draak van een plaat!

Nu valt met een titel als Love (en de daarbij horende, spuuglelijke hoes) al niet te verwachten dat Semargl een terugkeer maakt naar zijn oude sound. Dat hoefde wat mij betreft ook helemaal niet. Maar zelfs een voortzetting van de toch al erg commerci�le weg van Satanic Pop Metal zit er niet in. Eigenlijk hoort dit schijfje niet eens thuis op een site als Metalfan.nl, want Love staat vol met dance-tracks. En dan niet eens goede dance, maar van die enorm foute Oostblok-dance waaruit direct te horen valt dat alles daar twintig jaar achterloopt. Hier zou de gemiddelde songfestivalact nog zijn neus voor ophalen. Het is echter ��k de taak van een recensent om het publiek te waarschuwen. Laat ik dus nogmaals een poging wagen om het album volledig uit te zitten, aan te geven wat er allemaal mis mee is, en het materiaal dan zo snel mogelijk te vergeten.

Opener Poison maakt al meteen pijnlijk duidelijk tot welk niveau deze band is afgezakt. Het lijkt godverdomme wel een soort B-versie van Milk Inc.! Het kan echter nog erger, want met It Is Empty (een profetische titel voor dit album overigens) krijgen we een soort discutabele futurepop voorgeschoteld, inclusief jankerige cleane vocalen waarmee wordt geprobeerd om iets van emotie in de klinische dance-pop te leggen. Een aanfluiting. Dat geldt ook voor een nummer als Devil Loves You, inclusief domme robot-effectjes op de zang (ik zei het al: men loopt twee decennia achter). Only Time is helemaal doffe ellende, met zijn irritante bliepjes en mislukte zwoele karakter. Muziek voor hersenlozen.

Op Everything Will Be Fine is voor het eerst een elektrische gitaar te horen. Die wordt echter op een onvoorstelbaar amateuristische wijze gemengd met trance. Een volstrekt asynchrone bak ellende die echt helemaal nergens naar klinkt. Het enige nummer dat nog enigszins acceptabel is, is Discolove. Ook al is de tekst van het niveau kleuterrijmelarij, het is het enige nummer waarop de dance-beats goed ge�ntegreerd zijn met een gladgestreken metalgitaartje. Het catchy karakter helpt ook. Het hierop volgende dubstepnummer Big Plan is dan weer het muzikale equivalent van een auto-ongeluk: iets wat je echt niet wil meemaken. De schijf eindigt op het niveau waarmee het begon, vari�rend van slecht tot ronduit abominabel (I Just Need You).

Eigenlijk is het nauwelijks voor te stellen hoe slecht Love is. Dat heeft overigens niets te maken met de �move� weg van metal, hoewel het natuurlijk wel een duidelijk commerci�le zet is geweest waar de nodige vraagtekens bij te plaatsen zijn. Nee, het is puur het gebrek aan kwaliteit dat de band opbreekt. Op de brandstapel ermee, andere woorden heb ik er niet voor!

Tracklist:
1. Poison
2. It Is Empty
3. Eternity
4. Devil Loves You
5. Only Time
6. Everything Will Be Fine
7. Discolove
8. Big Plan
9. From Me
10. I Just Need You
11. Let Me Light A Fire