Hele volksstammen brengen de zomervakantie door in Frankrijk en Parijs heeft een bijzondere aantrekkingskracht op vele Nederlanders. Zelf hoor ik daar niet bij. Het land kan me niet bekoren en datzelfde heb ik vaak met Franse metalbands. Toch is juist in Frankrijk op metalgebied wel iets gaande, vooral wat betreft black metal. Een band die mijn aandacht in positieve zin heeft getrokken, is Orakle, met het derde album Eclats.
Al mijn vooroordelen over Franstalige metal verdwijnen als sneeuw voor de zon. De band uit Parijs gaat uitgesproken progressief te werk en brengt een interessante combinatie van progrock en symfonische black metal, waarin ook vele andere muziekstijlen zijn verwerkt. Het resultaat is een smeltkroes van muzikale ideen die van begin tot eind weet te boeien. Na iedere luisterbeurt valt je weer iets anders op en daarmee is Eclats een album dat je echt even moet leren kennen. Het is ook zeker een plaat waarvoor je even de tijd moet nemen om te luisteren.
Er zit zeven jaar tussen Eclats en het vorige album, Tourments & Perdition. Deze periode lijkt de band vooral gebruikt te hebben voor het ontwikkelen van een eigen geluid. Het nieuwe werk klinkt veelzijdiger en bijna als improvisatie, maar deze experimentelere benadering is heel bewust en vakkundig uitgevoerd. Hierdoor verveelt zelfs een uitsponnen track als Le Sens De La Terre geen moment. De zang is overwegend clean, maar precies op de juiste momenten gaat zanger/bassist Frederic A. Gervais over op grunts of screams. Een echte uitschieter staat niet op dit album, maar Nihil Incognitum geeft een redelijk goede indruk van het album als geheel.
Eclats is vooral een prettig luisteralbum, hoewel er best een aantal betere platen in hetzelfde genre te vinden is. Vooral liefhebbers van progressieve metal met een wat deprimerend geluid zullen deze plaat kunnen waarderen, maar ook fans van Opeth, Leprous en Alcest zouden het eens moeten luisteren.
Tracklist:
1. Solipse
2. Incompltude(s)
3. Nihil Incognitum
4. Apophase
5. Le Sens De La Terre
6. Aux clats
7. Bouffon Existentiel
8. Humanisme Vulgaire
