Orakle heeft namelijk zeer goed gespiekt bij de onheilige drieenheid, als het gaat om melodieuze black metal. Zowel Emperor, Limbonic Art als Abigor worden klakkeloos gekopieerd op deze plaat. De complexe structuren van de eerste, de arrangementen van de tweede en de agressieve chaos van de laatste. Alles komt terug in de sound van deze Fransen. Natuurlijk is originaliteit vandaag erg moeilijk te bereiken, maar ik meen toch letterlijk zangpartijen, riffs en keyboardlijntjes te herkennen.
Een vraag is dan, of dat wat uitmaakt? Immers, als Orakle net zo goed is als bovenstaande voorbeelden, dan is er geen vuiltje aan de lucht. Helaas is dat niet het geval. De band speelt niet slecht, maar de nummers overtuigen niet. Men schudt regelmatig prima riffs uit de mouw en ook de zang ligt lekker in het gehoor, maar als geheel kunnen de nummers niet echt overtuigen. Het blijft niet hangen, ook niet na tien luisterbeurten. En ja, die tijd heb ik de cd ook zeker gegeven. Dit soort muziek vergt nou eenmaal tijd om te doorgronden, maar het kwartje is al die tijd niet gevallen. Meestal leidt een volgende luisterbeurt tot irritatie, omdat alles zo bekend in de oren klinkt. De band springt van de hak op de tak en legt de nummers vaak compleet stil, door een korte soundscape in te zetten. De melodielijnen waarvan de band zich op die momenten bedient gaan het ene oor in en het andere weer uit.
Les Mots De La Perte is het sterkste nummer op de cd. Het nummer heeft vaart, kent een hoop goede riffs en de zanglijnen doen af en toe niet onder voor Ihsahn van Emperor. Leuk is in dat opzicht wel dat de band zich bedient van het Frans. De clean zang klinkt dankzij de Franse taal nog net wat romantischer en de snerpende vocalen lijken net wat scherper.
Meer dan redelijk kan ik dit album niet noemen. Als de band nou meer in staat was geweest om een goed nummer te schrijven, dan was mijn waardering een stuk hoger geweest. Nu zijn het slechts aardige, aan elkaar vastgeplakte ideetjes. Willen klinken als je voorbeelden is prima, maar zorg dan in ieder geval dat je ze kunt evenaren, of beter nog, overtreffen. Qua instrumentbeheersing komt de band wel in de buurt, maar op het gebied van compositorisch vernuft schiet de band ernstig tekort.
Tracklist
1. Tourments
2. Les Mots De La Perte
3. Celui Qui Erre
4. Dpossds (Le Miroir Sans Tain)
5. Vengeance Esthtique
6. La Splendeur de nos Pas
7. LImminence du Terrible
