Drie keer raden natuurlijk welk schijfje ik nu in handen heb. Riff Fist maakt op zijn nieuwe EP stiekem best wat indruk. De muziek is coherenter geworden, maar de bandleden klinken beter op elkaar ingespeeld. Niet onbelangrijk is dat Cozza beter is gaan zingen. Eerlijk is eerlijk, dat had ik echt niet verwacht. Zeker niet als je ziet hoeveel alcohol hij naar binnen werkt, voordat hij aan een optreden begint. Het mag duidelijk zijn dat hier geen enkele zangles aan te pas is gekomen (hoewel dat alsnog geen slecht idee zou zijn), maar dat de opgedane ervaring van zich laat horen.
Niet alleen klinkt dit cdtje beter, de muziek mag er ook wezen. Het opvallendst is de muzikale koerswijziging. Het zal misschien wel even slikken zijn voor de liefhebbers van de directe aanpak en fans van bands als Clutch en Orange Goblin. Riff Fist was toch al niet vies van het wahwah-pedaaltje, maar ik geef toe dat ik zelf stomverbaasd was. Toch gaat het gexperimenteer met psychedelica dit trio goed af. Ride On en zeker Brought The Low, zijn fantastische songs. De typische sound van de band gaat nergens verloren en de mannen hebben duidelijk een manier gevonden om niet in de herhaling te vallen. De nummers zijn dan ook ineens twee keer zo lang geworden, maar muzikaal klopt het gewoon. Wie toch lekker wil riffen, kan met het simpele, maar zeer aanstekelijke, Fist Bier uit de voeten.
Nu is het wachten op de langspeelplaat. Wat mij betreft is Riff Fist er helemaal klaar voor en gooien ze er volgend jaar een nieuwe tour tegenaan, waarbij Roadburn langzaam maar zeker een eerste echte kroon op hun werk is. Riff Fist verdient credit. Voor zowel de kwaliteit van de muziek als gewaagde keuzes die ze durven maken.
Tracklist:
1. Push The Button
2. Fist Bier
3. Ride On
4. Brought The Low
