Wat was het weer heerlijk op Roadburn! We hebben weer veel goede muziek gehoord en nieuwe vrienden gemaakt. Tja, als je dan na een gezellig gesprek over bier, roadburnervaringen en het erbamelijke Nederlanse weer, net een EP�tje in de handen van ondergetekende drukt, is de kans aanwezig dat diegene daar ook nog even een recensie over schrijft. De boomlange gestalte van frontman Cozza is ook niet iets waar je makkelijk omheen kan. Zo heeft de gezellige omgang met deze Australi�rs nog een leuk staartje. Hun band, Riff Fist, blijkt stiekem ook erg leuk te zijn.

Het begint al goed met de verwijzing naar de onsterfelijke vertolking van de naamloze doler uit de Dollarsreeks van Sergio Leone, gespeeld door niemand minder dan Clint Eastwood. De muziek op de Ep heeft er verder weinig mee van doen. Geen Ennio Morricone achtige dromerige soundtracks, maar stoner met een direct geluid, alsof Clint Eastwood eens goed zijn vuist in je smoel plant. Muzikaal heeft het wel wat weg van Clutch. Riff Fist doet vooral de naam eer aan en bezorgt met slechts vier tracks toch een leuk pak riffs. Naar de hel met originaliteit! Iedere song heeft wel iets pakkends. Als het de riffs niet zijn, dan is het wel Cazzo die misschien wat onbeholpen zingt, maar dat wel overtuigend doet. De manier waarop hij in Spud King al zijn favoriete aardappelgerechten bezingt, is vrij grappig en verdient daarom alleen al een kans van het stonerminnend publiek.

De kracht van Riff Fist is vooral dat de muziek moeiteloos wegluistert. Cazzo mag dan wel wat tegen me gemopperd hebben dat hij niet helemaal tevreden was over zijn zangpartijen, maar dat boerenkinkelgejoel werkt eigenlijk best aanstekelijk en zorgt voor een goede humoristische noot. Rond de jaarwisseling is het de bedoeling dat Riff Fist een volledige plaat uitbrengt. Ik zeg het niet vaak na een allereerste EP, maar ik kijk er eigenlijk nog best naar uit.

Tracklist:
1. Spud King
2. Fingerless Ben
3. Riff Stew
4. Ride The Pony