Want het is kort en krachtig gezegd niet goed. En dat drukt een grote stempel op het luisterplezier van deze release. Qua stemgeluid is Dave nog prima te behappen. Zijn stem klinkt helder zoals op de platen, maar qua techniek, intonatie en timing is het een verschrikking. Hij zingt de teksten niet in de juiste maat, kan de snelheid vaak niet bijhouden, komt kracht tekort en een valse kraai klinkt soms nog zuiverder. Frappant detail is dat dit concert door hemzelf uitgekozen is om uit te brengen, omdat hij hier het meest tevreden is over zijn eigen kwaliteiten. Hierbij mag wel de kanttekening geplaatst worden dat aan zijn stem niets bewerkt is. Gewaagd maar ook moedig. Zijn stem had namelijk makkelijk opgepoetst kunnen worden, maar in plaats daarvan krijg je rock 'n roll in zijn puurste vorm. Weinig artiesten van zo'n groot kaliber die dat risico nemen.
Met maar liefst vijfentwintig tracks, verzameld op twee schijfjes is het een behoorlijk concert wat er is vastgelegd. De setlist beperkt zich alleen maar tot materiaal met Dave op zang, terwijl de Sammy Hagar-periode helaas compleet genegeerd wordt. Alle grote favorieten zijn uiteraard vertegenwoordigd, maar met zo'n setlist zijn er natuurlijk ook genoeg minder bekende pareltjes te vinden.
De gebroeders Van Halen laten in Japan horen nog niets aan kracht ingeboet te hebben. Eddie's gitaarspel is zoals altijd magnifiek te noemen en een genot om aan te horen en Alex doet er met zijn drumkwaliteiten weinig voor onder. Beiden krijgen dan ook ruim de tijd om dit te demonstreren. Voor Alex is er een latin-drumsolo weggelegd, terwijl Eddie schittert in een negen minuten durende versie van Eruption. Ook zoonlief Wolfgang laat op bas horen niet per se onder te hoeven doen voor Michael Anthony. Zeker zijn jamsessie-duel tegen papa in You Realy Got Me Now is vermakelijk en hij laat daar horen aardig wat snelheid in de vingers te hebben. Qua backingvocals moet hij toch echt zijn meerdere erkennen in zijn voorganger. Van Halen mist daardoor tegenwoordig een belangrijk herkenningselement in zijn muziek.
Grootste irritatiepunt voor mij is dat de tracks vaak halverwege ergens worden stilgelegd, zodat Dave weer een of ander onzinverhaal kan vertellen of dat hij weer bezig is met iets anders waardoor hij zijn teksten niet zingt. Het haalt vaak nodeloos het tempo eruit, maar breekt ook de kracht van het nummer af. Dit samen met de valse zang zorgt ervoor dat Tokyo Dome Live In Concert op best nog wel wat vlakken tegenvalt. Gelukkig houdt het instrumentale spel van de muzikanten goed stand en valt er daardoor alsnog genoeg te genieten, maar bevredigend is deze release allerminst.
Tracklist:
1. Unchained
2. Runnin' With The Devil
3. She's The Woman
4. I'm The One
5. Tattoo
6. Everybody Wants Some!!
7. Somebody Get Me A Docter
8. China Town
9. Hear About It Later
10. Oh, Pretty Woman
11. Drum Struck
12. You Really Got Me
13. Dance The Night Away
14. I'll Wait
15. And The Cradle Will Rock
16. Hot For Teacher
17. Women In Love
18. Romeo Delight
19. Mean Street
20. Beautiful Girls
21. Ice Cream Man
22. Panama
23. Eruption
24. Ain't Talkin' 'Bout Love
25. Jump
