Er is veel geschreven over Van Halen het afgelopen decennium, maar helaas had het bijna nooit te maken met hun muziek. Daar was ook niet zoveel aanleiding toe: hun laatste wapenfeit (Van Halen III) dateerde uit 1998, met toen - eenmalig - Gary Cherone (bekend van Extreme) achter de microfoon. Die abominabel slechte plaat (en een heleboel privé-perikelen natuurlijk) gaf aanleiding tot een onbedoeld lange pauze.
Edward van Halen bleek toch langere adem te hebben dan menigeen dacht, en zelfs de meningsverschillen met David Lee Roth bleken niet onoverkomelijk. Alex was altijd al van de partij achter de drumkit, maar bassist van het eerste uur Michael Anthony had het inmiddels prima naar de zin bij Chickenfoot (met een andere ex-zanger van Van Halen, Sammy Hagar). Maar zie daar nu eens, Eddie’s nakomelingschap kan ook muziek maken en zodoende plukt zoon Wolfgang nu aan de bassnaren.
Na de goed ontvangen reünie-tournee in Amerika brengen de heren nu een nieuwe plaat uit. Tja, wat kan je nu verwachten van een band die dertig jaar geleden “hot” was, zou je denken? De eerste single Tattoo wordt gemengd ontvangen: een flauw nummer, maar Roth is opvallend goed bij stem en belangrijker nog, Eddie van Halen speelt gitaar alsof er nooit iets gebeurd is. Zou het dan toch?
Die vraag kan ik met een volmondig JA beantwoorden. Daar waar menige reünie resulteert in flauwe aftreksels van weleer, staat A Different Kind Of Truth als een huis. Als een Van Halen-huis welteverstaan. De plaat is een typische Van Halen-plaat geworden die zo in het rijtje Van Halen en Van Halen II past. En laten die nou bij de beste horen die Van Halen ooit uitbracht?
Zoals gezegd, de single Tattoo is wat flauw maar met She’s The Woman worden we zomaar dertig jaar terug in de tijd geworpen. Een heerlijke en overduidelijke Van Halen-riff staat garant voor vele flashbacks. En daar blijft het niet bij.
Het album kent de bekende uptempo bluesy nummers met meezingrefreintjes van weleer (You And Your Blues, Big River, The Trouble With Never), de herkenbare mid-tempo rock songs (Blood And Fire, Beats Workin’, Outta Space) en zelfs een Ice Cream Man-achtige bijdrage (Stay Frosty met geweldige solo’s). Maar het is door nummers als China Town, Bullethead en As Is dat de gemiddelde snelheid flink omhoog wordt geschroefd en wat nog belangrijker is, schijnbaar moeiteloos. Zo haalt As Is met gemak het tempo van Hot For Teacher en het nummer kakt nergens in. Er lijkt wel sprake van teruggekeerd jeugdig elan - misschien de invloed van Wolfgang? Als dat zo is, dan mag hij blijven. Aparte vermelding verdient het nummer Honeybabysweetiedoll, dat - anders dan de titel doet vermoeden - een heuse compositie is die er mag zijn en waar Eddie strooit met solo’s op de achtergrond.
Van Halen is terug, ook al zijn veel nummers oud demo-materiaal uit de jaren tachtig. Dit album is op-en-top Van Halen met een zo’n sterk solerende Eddie dat we dat eigenlijk nooit meer voor mogelijk hadden gehouden. Het spelplezier spat ervan af (luister maar naar Bullethead en Stay Frosty). Maar ook David Lee Roth verrast met een stem zoals die dertig jaar geleden was, en Alex drumt alles geweldig dicht (luister maar naar China Town). En Wolfgang? Tja, die doet Michael Anthony vergeten.
Dit album kent geen overbodige nummers en dat is wel eens anders geweest met Van Halen-albums. Gedateerde muziek? Jawel, maar als er één band recht heeft om deze muziek te spelen zoals die gespeeld wordt, dan is het Van Halen wel.
Tracklist:
1. Tattoo
2. She’s The Woman
3. You And Your Blues
4. China Town
5. Blood And Fire
6. Bullethead
7. As Is
8. Honeybabysweetiedoll
9. The Trouble With Never
10. Outta Space
11. Stay Frosty
12. Big River
13. Beats Workin’
.jpg){kind=small}
