Zeven jaar is het stil geweest rond de Deense formatie Pyramaze en was het nog maar de vraag of er een opvolger zou komen na de derde plaat Immortal uit 2008. Ondanks dat er voor die plaat flink werd afgekeken bij Iced Earth, kon deze op positieve reacties rekenen.

Het grote succes bleef echter uit en de zanger die gelegenheidsvocalist Barlow 'verving', verliet de band na een aantal jaren ook weer. Daar bleef het echter niet bij, want toenmalig bassist Niels Kvist, en belangrijker nog gitarist, liedjesschrijver �n bandleider Michael Kammeyer besloten er in 2011 ook mee te stoppen. De overgebleven bandleden lieten het er echter niet bij zitten en zijn met hernieuwde kracht verder gaan werken aan nieuw materiaal. Dat is er nu eindelijk met Disciples Of The Sun.

Na zo een rigoreuze wisseling van de wacht, is het altijd maar de vraag of een band zijn eigen identiteit en geluid heeft weten te behouden. In het geval van Pyramaze is dat echter een lastig te beantwoorden vraag, want op voorgaande albums was er vooral gekeken naar het reeds genoemde Iced Earth, met als hoogtepunt natuurlijk die plaat met zanger Barlow. Met die vele wisselingen van de wacht is Disciples Of The Sun wellicht de plaat die voor het eerst een echt eigen geluid laat horen en de simpele powermetalriedels en Iced Earth-riffs achter zich laat.

Disciples Of The Sun opent met een aangenaam, doch niet al te origineel intro om vervolgens los te barsten met The Battle Of Paradis. Het is duidelijk dat er naast het warmere gitaargeluid een hoofdrol is weggelegd voor het keyboard, want veel van de spanning komt voort uit de interessante toetsenpartijen die goed in de mix zitten. Het gitaarwerk van deze plaat is aangenamer dan dat van de voorgaande schijven met een meer organisch geluid, dat nog altijd flink agressief kan klinken, maar minder berust op brute kracht en scherpe staccatoriffs. Daarnaast doet de band een poging hun solide power metal te doorspekken met progressieve elementen in de vorm van langgerekte spanningsbogen en minder standaard zanglijnen. Nu was die progressieve lijn er op voorgaande albums ook al wel, maar het lijkt nu beter uit de verf te komen.

De schijf dendert vrolijk voort zonder al te veel dalen te kennen, hoewel het lastig blijkt de spanning er de volle twaalf songs in te houden. Daarnaast heeft kersverse zanger Terje Haroy af en toe moeite met het halen van de hoge noten, vooral wanneer deze gepaard gaan met niet alledaagse zanglijnen. Daar staat dan wel weer tegenover, dat hij het in het wat lagere The Battle Of Paridas uitstekend doet en beschikt over een zeer aangenaam stemgeluid.

Zoals gezegd heeft de band de Iced Earth-invloeden achter zich gelaten, maar tegelijkertijd is de muziek daarmee een stuk lichter geworden. Dat zal niet alle fans van het eerste uur kunnen bekoren. Desalniettemin is Disciples Of The Sun een zeer aangename powermetalplaat geworden die, zeker voor liefhebbers van de meer experimentele powermetalbands, garant staat voor vele uren luisterplezier. Het is duidelijk dat het vertrek van enkele sleutelfiguren binnen de groep niet het einde is voor de groep, maar een nieuw begin.

Tracklist:
1. We Are The Ocean
3. Disciples Of The Sun
4. Back For More
5. Genetic Process
6. Fearless
7. Perfectly Innocent
8. Unveil
9. Hope Springs Eternal
10. Exposure
11. When Black Turns To White
12. Photograph