Een eerbetoon aan het verleden van de band, aldus Jonah Weingarten, toetsenist van Pyramaze. De Amerikaan heeft het over de titel van het zesde album, de derde met de huidige line-up. Op deze langspeler komen de Denen en Amerikanen dus met elementen uit het verleden, waaronder bijdragen van ex-leden, maar aangezien alle bandleden kinderen hebben, kijken de mannen ook vooruit; in World Foregone om precies te zijn.
Epitaph is het meest melodieuze en minst progressieve album in de discografie van de epic powermetalformatie. Denk aan een mix van Kamelot en Evergrey. Wat dat betreft zijn er dus weinig raakvlakken met het verleden en is het geheel behoorlijk toegankelijk. Luister maar eens naar het relatief poppy Birds Of Prey. De plaat heeft een wat vollere, modernere en krachtigere sound dan zijn voorganger Contingent (2017), met minder nadruk op het toetsenwerk.
De plaat ligt door het toegankelijke karakter al tijdens de eerste luisterbeurt makkelijk in het gehoor. De refreinen, zoals die van het uitstekende Steal My Crown, kun je zo meezingen met Terje Hary. Hij maakt een ijzersterke indruk met zowel zijn cleane poprockzang als zijn stoerdere alternative rock-vocalen. Die afwisseling laat hij bijvoorbeeld zeer treffend horen in A Stroke Of Magic, de eerste reguliere track na het intro. Gastzangeres Brittney Slayes van Unleash The Archers deelt in de vreugde van catchy refreinen. Dat doet de Canadese in Transcendence, dat ook nog eens n van de beste gitaarsolos van het album bevat.
Hoewel alle vijf bandleden bijdragen aan de songwriting is er slechts in beperkte mate sprake van afwisseling. De helft van de tracks komt van Weingarten, maar de drie Denen schrijven ook samen aan songs. Het ene nummer is mede daardoor wat steviger en gitaargeorinteerd (A Stroke Of Magic) en in het andere voeren de toetsenpartijen de boventoon (Steal My Crown, Your Last Call). Daardoor is er, ondanks dat het album een paar nummers te lang duurt, nt voldoende variatie om te blijven luisteren.
Wat daarbij helpt, is dat de sterkste songs verdeeld zijn over de tracklist. Zo gaat de plaat niet als een nachtkaars uit, maar is er nog het sterke World Foregone en de twaalf minuten durende The Time Traveler, met bijdragen van ex-leden Matt Barlow, Lance King (beiden zang) en Michael Kammeyer (muziek, zanglijnen en tekst). De afsluitende epic is veruit de meest progressieve compositie van het stel.
Hoewel iedereen in dienst van het nummer musiceert, mag een compliment aan het adres van drummer Morten Gade Srensen niet ontbreken. Met zijn gevarieerde drumwerk maakt hij de nummers wat spannender en dat hebben ze nodig. Dat begint al met zijn tegendraadse bijdrage in het couplet van A Stroke Of Magic, maar daar blijft het niet bij. Luister maar eens naar Particle, waarin hij de toms en pauken goed weet te benutten. Zonder die extras zou het allemaal wat inwisselbaarder klinken.
Veel verrassingen zijn er verder niet. In de iets te lange epic komen de sterke en minder sterke kanten samen. Op een paar wat mindere tracks na (Your Last Call en Final Hour, met in laatstgenoemde wel een leuke knipoog naar Bohemian Rhapsody) heeft elk nummer ruim voldoende te bieden. Is het niet vanwege het drumwerk, dan wel vanwege bijvoorbeeld de orkestraties in het bombastische Particle. Pyramaze laat zich op het wat te lange Epitaph, dat dus deels een eerbetoon is aan het verleden van de band, van een zeer professionele en vooral erg prettige kant horen.
Tracklist:
1. Epitaph
2. A Stroke Of Magic
3. Steal My Crown
4. Knights In Shining Armour
5. Bird Of Prey
6. Your Last Call
7. Particle
8. Indestructible
9. Transcendence
10. Final Hour
11. World Foregone
12. The Time Traveller
