Net als het debuut, is er met deze tweede full-length sprake van een conceptalbum. De verhalen ervan zijn zelfs aan elkaar gekoppeld. Het bijzondere daaraan is dat het nieuwste werk geen vervolg is, maar een prequel. Hierin vertelt de protagonist hoe en waar het allemaal begon en wat leidde tot de arrogantie en hebzucht.
Het songmateriaal zit gedeeltelijk beter in elkaar en ook op productioneel zijn er stappen voorwaarts gemaakt. Het nieuwste werk is qua niveau vergelijkbaar met de tracks van een paar jaren geleden. Het geheel klinkt wat zwaarder en donkerder dan voorheen, maar de productie is wat vlak en ademt weinig. Hierdoor mis ik de energie die ik op het eerdere materiaal wel aantrof. Bovendien staan de leadgitaren erg dun afgesteld tijdens de atmosferische passages en staat de zang (relatief monotone grunts) wat op de achtergrond.
Niet dat het gecomponeerde zelf slecht is. Integendeel: een mooi episch intro luidt het geheel in, waarna zowel het titelnummer (met pakkende riffs en leads) als Gates Of The Asylum (met een zeer gave bombastische keyboardmelodie) overtuigen en tot het sterkste materiaal van Frosttide gerekend mag worden. Ook het wat meer straightforward Fate Redefined klinkt lekker. Toch zijn er daarna momenten dat ik afdwaal. Dat komt doordat de muziek van Frosttide ondanks de dynamiek in een song zelf (afwisseling van blasts en ambient passages), onderling weinig variatie kent en niet origineel is. Dat laatste hoeft overigens geen probleem te zijn, maar dan moeten de tracks wel blijvend pakkend en hoog van niveau zijn en dat is tijdens het middelste gedeelte van het album niet het geval.
In vergelijking met het debuut is het tempo in de songs aardig opgeschroefd. Doorgaans begint het met blasts en het double bass-werk van de drummer, melodeathriffs en folkleads van de gitarist en de grunts van de zanger. Daarna volgt een gedeelte met atmosferische keyboardakkoorden, epische koren en de grunts van de zanger om ten slotte weer terug te keren naar het begin. Deze ingredinten zijn in bijna alle nummers aanwezig en komen in vrijwel dezelfde verhouding terug.
Daardoor heeft deze plaat, op de sterke genoemde tracks na, de neiging om wat voort te kabbelen. Het is zeker ruim voldoende wat Frosttide biedt, maar het gevaar van inwisselbaarheid en voorspelbaarheid ligt op de loer. Voor het eerst heb ik dat gevoel bij Traitor Within en daarna wel vaker. Ook het aardige intermezzo Foreshadow kan het tij niet keren. Slechts de tweede helft van de elf minuten durende epic New Reign en Winds Of Winters Call weten het niveau van het begin van de plaat te evenaren.
Blood Oath is al met al een aangename plaat die sterk begint en sterk eindigt, maar daartussenin een dip heeft. Dat komt mede door de vlakke productie en het gebrek aan originaliteit. De Frosttide-fans zullen echter tevreden zijn. Ben je liefhebber van Wintersun of een combinatie van melodische death metal en epische folk metal, ga dan het materiaal van deze Finnen eens checken.
Tracklist:
1. Prologue
2. Blood Oath
3. Gates Of The Asylum
4. Fate Redefined
5. Traitor Within
6. Foreshadow
7. New Reign
8. Winds Of Winters Call
