O godjezus, soms vraag je je af hoeveel hersencellen er nodig zijn om jezelf voor lul te zetten. Neem nou deze bandnaam! Oceans Ate Alaska? What the fuck?! Meewarig schud ik het hoofd als ik de debuutplaat van deze Britten in mijn pc laad. Volgens 'the webs' is het ooit een krantenkop geweest toen de kust van Alaska in 1958 door een tsunami getroffen werd. Nou vooruit, maar toch verwacht ik hier een jonge 'onzinlabel'-coreband die vooral indruk probeert te maken met zwaar geproduceerde bombast, zonder dat er een solide, muzikale body is die je bijblijft. Zo'n band waarvan je je afvraagt of je er ooit nog wat van gaat horen.
Maar goed, de muziek. Deze vier jaar oude band heeft het tot nu toe geschopt tot twee ep's en komt nu met Lost Isles op de proppen, die de zogenaamde definitieve doorbraak moet worden. Muzikaal tappen ze (inderdaad) uit het core-vaatje. Moderne metalcore om precies te zijn: zwaar getriggerde kick, brute breaks, dikke productie en een zanger die meerdere stijlen uit zijn strot perst. En ook de rest van de band heeft duidelijk een diverse collectie muziek op de iPod staan. Nee, de band laat zich niet aan banden leggen.
Helaas hadden ze dat nou juist eigenlijk wat meer moeten doen. Wat ze dan zelf omschrijven als 'experimenteel' en 'progressief', is vooral erg chaotisch. Met regelmaat is er simpelweg geen touw vast te knopen. De nummers staan bol van sterke ideen en krachtige riffs, maar die duren doorgaans niet langer dan een paar tellen, waardoor er van (weldoordachte) composities haast geen sprake lijkt. Het extreem zware Britse accent tijdens de cleane zangstukken zal ook niet iedereen aangenaam in de oren klinken.
En toch... Toch denk ik dat deze band veel in zijn mars heeft. Er zitten te veel goede ideen in om deze band zomaar aan de kant te kunnen schuiven. Maar je kan gewoon niet tegelijkertijd het teenage emocorepubliek en de fervente progliefhebber bedienen. Als de heren de zaak wat meer weten te stroomlijnen en, wellicht onder begeleiding, eens een echt nummer weten te schrijven, zouden ze best eens hoge ogen kunnen gaan gooien. Maar vooralsnog zijn de nummers te fragmentarisch. Ik ben benieuwd of ik ooit nog wat van deze band hoor.
Tracklist:
1. Fourthirtytwo
2. Blood Brothers
3. High Horse
4. Vultures And Sharks
5. Downsides
6. Floorboards
7. Linger
8. Equinox
9. Part Of Something
10. Over The Edge
11. Entity
12. Lost Isles
13. Mirage