Ze zorgden twee jaar geleden voor een daverende verrassing. Het Chinese postrockensemble Wang Wen had immers weliswaar al zes albums op zijn naam staan, maar wist buiten China niet echt voet aan de grond te krijgen. De vraag is of er inmiddels veel aan die situatie is veranderd, maar in ieder geval volg ik de verrichtingen van dit gezelschap een stuk nauwgezetter nadat het melancholische prachtwerkje 0.7 het tot mijn jaarlijst schopte. Inmiddels is de band toe aan zijn achtste full length, wat traditiegetrouw ook uit de titel (Eight Horses) valt op te maken.

Laat ik maar met de deur in huis vallen: helaas benadert Eight Horses het niveau van zijn voorganger niet. Hoewel de ervaring en het vakmanschap van de muzikanten met regelmaat hoorbaar is, maakt de band mijns inziens de verkeerde keuzes door juist de misplaatste, �funky� uitspatting van het vorige album verder uit te bouwen en minder nadruk te leggen op de prachtige, melancholische sfeer van weleer. Eight Horses begint evenwel vertrouwd goed met het zich traag ontvouwende Northern North, dat met zijn tien minuten een veelvoud aan idee�n tentoonspreidt. In de beste postrocktraditie is het nummer rijk aan dynamiek en het subtiele gebruik van klassieke instrumenten (piano, trompet) voegt een mooie extra dimensie toe.

Daar waar 0.7 nog vooral steunde op mooie pianolijnen, is op Eight Horses ook voor trompetten een grotere rol weggelegd. Soms werkt dat erg mooi, zoals in het fraaie Escape From Mother Universe, maar ze maken wel iets te vaak hun opwachting. De muziek lijkt daardoor op sommige momenten wat chaotischer dan voorheen (Ten Thousand Buddhas). De grootste blunder is echter dat Wang Wen hier en daar heeft gemeend vocalen te moeten toevoegen aan de sound. Zo bouwt Eight Layer Of Hell erg mooi op, totdat ineens volstrekt misplaatste en nogal matige grunts hun intrede doen. De sfeer slaat in ��n keer dood. Wat een anticlimax! Ook het tot dan erg mooie Escape From Mother Universe wordt erdoor ontsierd.

Gelukkig gaat het om enkele momenten en laat Wang Wen op het grootste deel van dit album horen nog steeds over een flinke portie kwaliteit te beschikken. Vooral het weemoedige The Last Journey en de lange, uitgerekte afsluiter Welcome To Utopia zijn ouderwets mooi. Het valt de groep bovendien te prijzen dat ze niet � zoals zoveel postrockbands � in hetzelfde stramien blijven hangen, maar experimenteren met nieuwe geluiden. Het resultaat is daardoor wel wat inconsistent. Daar waar 0.7 wist te ontroeren door zijn prachtige, melancholische klanken, weet Wang Wen dat effect met Eight Horses maar af en toe te sorteren.

Tracklist:
1. Northern North
2. Sky Of Dalian
3. Eight Layer Of Hell
4. Ten Thousand Buddhas
5. Escape From Mother Universe
6. Dionysus
7. The Last Journey
8. Welcome To Utopia