Eigenlijk is er niet veel veranderd in die zeven jaren. Er zijn twee gitaristen vervangen, maar dat was het wel qua schokkende wijzigingen. MyGrain nestelt nog steeds bij Spinefarm Records en de muziek is nog steeds een strak klinkende mengeling van melodieuze death metal la Soilwork en Children Of Bodom, voorzien van een dunne keyboardlaag die we tien jaar geleden als futuristisch zouden bestempelen, maar inmiddels een onontkoombaar onderdeel van deze sound is. Het totale gebrek aan originaliteit valt MyGrain wellicht nog steeds te verwijten, maar qua composities is er wel vooruitgang geboekt (zoals het catchy refrein van Ambivalentine en het enigszins aan Evergrey refererende Dreamscape mooi duidelijk maken).
Het heeft ook weinig zin om te zeer de kniesoor uit te hangen, want hoewel MyGrain geen enkel risico neemt, weten de muzikanten wat ze doen. Binnen de strakke, zelfopgelegde kaders doet de band het dus gewoon goed: het gitaarwerk is over de gehele linie strak en wordt opgeluisterd met fraaie melodieuze leads, de cleane zang is zeer overtuigend (met enkele fraaie, Mercenary-achtige hoge uithalen) en de afwisseling met blaffende grunts is ook weliswaar een bekend aspect van het genre, maar wordt zeer vakkundig uitgevoerd. Planetary Breathing is een album dat eigenlijk te goed is om in de vergetelheid te belanden, maar nog steeds net die extra X-Factor mist waardoor de platen van Soilwork, Mercenary en Scar Symmetry wl op regelmatige basis hun rondjes blijven draaien. Liefhebbers van het genre zullen hier echter absoluut geen miskoop mee doen.
Tracklist:
1. Incantation
2. Waking Up The Damned
3. Ambivalentine
4. Black Light Supernova
5. Dreamscape
6. Rats In The Cradle
7. The Ghost In Me
8. Mechanimal Instinct
9. The Final Skyline
10. Planetary Breathing
