Het Finse MyGrain timmert al meer dan vijftien jaar aan de weg. Dat doet de band overigens niet op al te succesvolle wijze, want tot een grote doorbraak heeft het niet geleid. En dat terwijl de strak gespeelde, van een subtiel, agressief thrashrandje voorziene melodieuze death metal van het kwintet uit Helsinki behoorlijk goed in het gehoor ligt. De op Soilwork-leest geschoeide combinatie van stoere grunts en ferme, cleane uithalen is bovendien een beproefde succesformule. Dat MyGrain desondanks in relatieve luwte opereert, heeft waarschijnlijk vooral te maken met de verzadiging binnen deze stijl en de manier waarop de band binnen de lijntjes kleurt.

Het vijfde album, simpelweg V getiteld, zal niet voor een uiteindelijke doorbraak zorgen. Toch betekent die constatering zeker niet dat het een slecht album is. Met de vette, catchy melodeath is namelijk weinig mis. Vooral het eerste gedeelte van V is sterk. Summoned Duality en The Way Of The Flesh behoren tot het betere materiaal van MyGrain. Eerstgenoemde klinkt als een combinatie van Communic en Soilwork: een prima, melodieuze track met vette keyboards. De hoge, cleane zang van frontman Tuomas �Tommyboy� Tuovinen voegt een zeer welkome Mercenary-vibe toe aan het nummer. Laatstgenoemde track neigt dankzij zijn jachtige drumritme zelfs een beetje naar melodieuze black metal � la Catamenia. Ook The Calling en Game Of Gods mogen er zijn, ondanks het feit dat de stampende melodielijnen wel erg schaamteloos gekopieerd zijn van het latere werk van Soilwork.

Met een speelduur van meer dan een uur is V wel iets aan de lange kant. Met name in de dertien minuten klokkende afsluiter Waves Of Doom neemt MyGrain te veel hooi op zijn vork. Het tot een succesvol einde brengen van zo�n epos vergt nogal wat qua compositorische vaardigheden. Na een prima begin stort de track een beetje in met een overbodig, symfonisch gedeelte dat weinig toevoegt. De muziek van MyGrain zou bovendien gebaat zijn bij meer ruimte voor smeu�ge solo�s en andere kersen, die de verder nogal inwisselbare taart wat meer smaak kunnen geven. Nu beroept het gezelschap zich iets te vaak op het platgetreden format van groovende riffs met ondersteunende keyboards. Zo is een vergelijkbare band als Scar Symmetry eigenlijk op alle fronten een stap verder: vettere grunts, sterkere cleane zang, betere composities en meer technisch vuurwerk qua gitaarspel.

MyGrain blijft dus nogal onopvallend opereren. Zolang de heren er zelf plezier in hebben, moeten ze vooral lekker doorgaan. De muziek van de Finnen is zeker niet slecht, maar wel zo inwisselbaar dat ik me niet kan voorstellen dat ik dit album over een aantal maanden nogmaals uit de kast trek. V is eigenlijk alleen de moeite waard voor onverbeterlijke adepten van melodieuze death metal, die alles in dit genre in de kast willen hebben staan.

Tracklist:
1. The Nightmare
2. Out Of This Life
3. Summoned Duality
4. The Way Of The Flesh
5. Haunted Hearts
6. The Calling
7. Game Of Gods
8. Stars Fading Black
9. Fathomless Freefall
10. Waves Of Doom