Daar zal Driven Rise dus geen verandering in brengen. Sinds Invisible Empire is er ook het nodige gebeurd. Spijtig is het vertrek van Jim Baglino, waarmee de ritmesessie van Monster Magnet niet meer intact is. De precieze gevolgen zijn natuurlijk niet te achterhalen, maar wat wel telt, is dat het nieuwe album niet zo goed is als het oude werk. Riotgod maakte altijd gevatte muziek en dat hoor ik op Driven Rise slechts enkele keren terug. Helemaal weg zijn de progressieve en psychedelische elementen. Die hebben plaatsgemaakt voor meer grunge invloeden.
Riotgod klinkt minder als Monster Magnet en Clutch en meer als de populairdere rockbandjes van rond de eeuwwisseling. Echt dramatisch is dat overigens niet hoor. They Dont Know is een sterke ballad en doet denken aan Pearl Jam in betere tijden en Sidewinder zal liefhebbers van snelle rock best kunnen bekoren. Zelf heb ik ook nog een zwak voor Prime Moment, omdat het gitaarwerk er lekker sfeervol is en Mark Sunshine uitstekend zingt. De tweede helft van de plaat gaat het ene oor in en het andere oor uit. Dat was in het verleden toch echt anders.
Aangezien het oude werk beter is, zal ik die platen dan ook eerder aanraden dan de nieuwe. Driven Rise is een geinige plaat, maar zal makkelijk verzuipen in de grote stroom van nieuwe releases. Dat gebeurde al twee keer, maar ditmaal is het terecht.
Tracklist:
1. Don't Rise
2. They Don't Know
3. Grenade And Pin
4. Sidewinder
5. Prime Moment
6. Positronic
7. Davos
8. Melisandre
9. You're My Waste Of Time
10. Beg For Power
