Er zijn wel vaker bands geweest die van het ene op het andere album een radicale stijlbreuk lieten horen. Regelmatig betreft het dan pogingen om �een breder publiek� aan te spreken. Het komt echter heel wat minder vaak voor dat een band erin slaagt om zichzelf volledig opnieuw uit te vinden en een andere richting in te slaan, maar dat toch op een zodanige manier doet dat het nieuwe album volstrekt anders, maar net zo uniek en intens is als zijn voorganger. Disillusion slaagde erin met het geweldige Gloria als opvolger van Back To Times Of Splendor, maar in een heel ander genre kunnen we ook Altar Of Plagues als succesvoorbeeld bestempelen.

Deze Ierse band verdient dan ook alle respect voor de gewaagde ontwikkeling die hij heeft ingezet op Teethed Glory And Injustice. Het zou immers zo makkelijk zijn om op de weg van het lyrisch ontvangen Mammal voort te borduren en wederom een sludge-achtig post-blackmetalepos af te leveren. De band werd niet voor niets vaak de blackmetalversie van Neurosis genoemd. In plaats daarvan maakt Altar Of Plagues het zich met het artistieke, avantgardistische en op het eerste gehoor fragmentarische Teethed Glory And Injustice behoorlijk moeilijk.

Weg zijn de stuwende, uitgesponnen instrumentale passages en Wolves In The Throne Room-achtige versnellingen. Wat daarvoor in de plaats is gekomen, is een uiterst intrigerend en curieus amalgaam van black metal, ambient, noise, mathcore en tribal-achtige percussie. De beklemmende opener Mills kan in eerste instantie nog afgedaan worden als een soort excentriek intro, maar blijkt naderhand een voorbode van wat de luisteraar op dit album kan verwachten.

De relatief korte, verwrongen nummers zitten vol excentrieke ritmes die van de hak op de tak lijken te springen. Er gebeurt enorm veel en tegelijkertijd lijkt er nog meer onder de oppervlakte te broeien. Heel lang vond ik Teethed Glory And Injustice daarom een bijzonder moeilijk album om geheel te consumeren, maar keer op keer bleek ik ge�ntrigeerd te zijn door wat ik allemaal hoorde. Het eerste nummer waarbij het spreekwoordelijke kwartje echt viel, is God Alone, dat zich (weliswaar na heel wat luisterbeurten) tot een meesterlijk nummer ontpopt. Intens en dissonant hakkend, abstract en in een nachtmerrie-achtige sequentie van het ene naar het andere bizarre ritme, tegendraadse riff en sinistere geluidspassage overvloeiend. Grotesk maar waanzinnig!

Ook het creepy Twelve Was Ruin (bij vlagen moet ik zelfs even aan Gnaw Their Tongues denken) is een van de nummers die het eerst zijn vele lagen blootgeeft. Maar de rest van het materiaal is minstens even inventief, eigenzinnig en op een wrange manier kunstzinnig. Het zal inmiddels wel duidelijk zijn dat Teethed Glory And Injustice absoluut geen makkelijk te behappen album is geworden. Maar een plaat die mij na een jaar nog steeds iedere keer op het puntje van mijn stoel houdt met details die niet eerder zijn opgevallen of structuren die zich ineens openbaren, verdient mijns inziens alleen maar lof.

Tracklist:
1. Mills
2. God Alone
3. A Body Shrouded
4. Burnt Year
5. Twelve Was Ruin
6. A Remedy And A Fever
7. Scald Scar Of Water
8. Found, Oval And Final
9. Reflection Pulse Remains