De verleiding is groot om een in memoriam te schrijven. Ik doe het niet. Ondanks dat ik het erg jammer vind dat we met Selim Lemouchi een groots muzikant verloren hebben, denk ik niet dat hij op dergelijke woorden zit te wachten. Al vanaf de eerste nieuwsberichten omtrent zijn dood, waren de reacties geschokt, maar niet geheel verbaasd. Ergens hebben we dit allemaal zien aankomen, maar behalve het genieten van de muziek, ben ik meer gaan luisteren. Doe je dat goed, dan gaan er zaken opvallen. Sommige gedachten die opdoemen zijn ongetwijfeld (te) vergezocht, maar andere hints en ideen zijn duidelijk genoeg.
Op de A-kant merk je er nog weinig van. Interessant is de sample waarmee Chiaroscuro (en dus de plaat) opent. Ik ben nog altijd benieuwd waar de man vandaan komt die God ter verantwoording roept. Het is een duidelijke statement dat kracht, lef en iets ondeugends uitstraalt. Dat The Devils Blood nooit ver weg is of had kunnen zijn, hoor je vrijwel direct. Niet alleen is staat het rituele karakter als een huis, maar ook Faridas kenmerkende zangpartijen eisen regelmatig de aandacht op. Zij en Selim zijn regelmatig samen te horen, maar beiden doen ook solo hun ding. De melodie klinkt vertrouwd bezwerend. In de bijna acht minuten die resteren, wordt een simpel ideetje prachtig uitgewerkt.
De meeste enemies zaten in de laatste line up van The Devils Blood. Is dit dan echt iets anders? Het klinkt niet als The Devils Blood, maar de band heeft nooit dezelfde plaat gemaakt en is altijd in ontwikkeling geweest. Toch blijft het opvallend dat Selim Lemouchi, ondanks zijn veelbesproken drang tot originaliteit, nadrukkelijk blijft hangen bij de muziek van de legendarische Pink Floyd. Pink Floyd meets The Devils Blood. Alleen Next Stop, Universe B. is dat niet. Erg verwonderlijk is dat ook niet als je je bedenkt dat dit geschreven is door Robby Geerings. De man was sinds de split van The Devils Blood Selims rechterhand en vaak te zien op artiestenfotos. Soms stond hij letterlijk en figuurlijk in de schaduw. Toch mag zijn invloed op de muziek niet onderschat worden.
Het kan niet anders dan dat Deep Dark Waters autobiografisch is. Voor zover bekend is, heeft Selim geen afscheidsbrief achtergelaten. Wie behoefte heeft aan hartverscheurende pozie, kan ik deze teksten aanraden. Het nummer klinkt kalm en sereen. Selim is van nature geen zanger, maar raakt met zijn oprechtheid de juiste snaar. Deep Dark Waters klinkt somber en wanhopig in tegenstelling tot Molasses met zijn berustende en kalmerende sfeer. Het is gissen, maar het lijkt mij dat dit nummer opgenomen is op het moment dat Selim zijn keuze gemaakt had. Let ook hier op de teksten, maar vergeet niet te luisteren naar de warme, prachtige gitaarklanken. Het is schitterend hoe tegen het einde de snelheid nog even opgevoerd wordt om vervolgens weg te sterven.
Death Reveals. Het zijn opvallende laatste woorden van een plaat. Helaas van profetische aard, zo blijkt. Het boek is definitief gesloten en wij zijn een talentvolle muzikant en vriendelijk gezelschap kwijtgeraakt.
Tracklist:
1. Chiaroscuro
2. Next Stop, Universe B.
3. The Ghost Of Valentine
4. Deep Dark Waters
5. Molasses
