Die vergelijking is nog helemaal zo gek niet. De korte, bondige rocksongs waren op de laatste plaat van The Devils Blood helemaal verdwenen. Die koers zet Selim voort in zijn eigen project. Zijn vijanden bestaan voorlopig voornamelijk uit ex-leden van The Devils Blood. Alleen Farida ontbreekt, waarmee het voor de hand ligt om te zeggen dat de split het gevolg is van muzikale meningsverschillen. Gezongen wordt er op deze EP toch al nauwelijks en als dat gebeurt, dan is dat (op niet onverdienstelijke wijze) door Selim zelf.
Aan inspiratie is overigens geen gebrek. Mens Animus Corpus is een sterke EP geworden met een half uur aan hoogwaardige psychedelische rock. Eschaton is een heerlijk luchtige track met jazzy gitaarwerk. Na een ruw geproduceerde Tabula Rasa is dit een ware streling voor de oren. Thistle zweeft al enige tijd over het wereldwijde web en is het meest pakkende nummer van de EP. Dat komt vooral vanwege de aanwezige zangpartijen, maar let ook op het dreigende viooltje. Wederom mooi gedaan. Het is wel opvallend dat juist degene die twee maanden geleden nog tegen me zei dat er geen eer te behalen was aan het spelen van retrorock, hier nadrukkelijk de paden betreedt van het legendarische Pink Floyd.
Wie The Devils Blood teveel mist, zal troost vinden in swingende Your Way Down, waar het geluid van deze band nog het beste bewaard is gebleven. Hier hoor je de bekende dynamiek en vertrouwde (gitaar)lagen terug. Het is een geweldige track die moeiteloos op de tweede helft van The Thousandfold Epicentre had kunnen staan. Dit is prachtig gitaargeweld, zonder dat het verzandt in oeverloos gepiel. Na traditionele metal en occult rock is Selim Lemouchi in een volgend genre terechtgekomen waar nog duidelijk ruimte is om te groeien.
Tracklist:
1. Eschaton
2. Thistle
3. Your Way Down
