Hoewel Forever Becoming nog wat makjes aftrapt met Terminal, is het hierop volgende Deny The Absolute direct een nummer dat er toch wel stevig inhakt met zijn stuwende drums en puntige riffs. Dat smaakt naar meer! Op andere nummers gaat Pelican echter heel wat minder rechtlijnig te werk en zijn het breed uitwaaierende, dromerige gitaarakkoorden, akoestische passages en meer ingetogen gekabbel die de sound domineren. Soms ietwat aan de saaie kant (The Tundra), maar op andere momenten uitstekend uitgevoerd. Vooral in het lange Immutable Dusk komen post-rock en post-metal samen in een zeer vakkundig uitgebalanceerde compositie. Hier weet Pelican de dynamiek tussen harde, ploegende passages en kalme melodien het best uit te werken, zoals ook bands als Isis en The Ocean daarin slagen.
Toch is het ook wel jammer dat ik het gevoel krijg dat Pelican hier redelijk op veilig speelt. Zeker voor een schijf in dit genre klinkt Forever Becoming toch behoorlijk braaf en ontbreken echte climaxen (met uitzondering van het eind van afsluiter Perpetual Dawn). Nummers als Threnody en The Cliff klinken echter te onopvallend voor een band van dit kaliber. Forever Becoming is dan ook een degelijk album geworden, maar ik heb het vermoeden dat het materiaal pas cht tot zijn recht komt als het met veel passie en op oorverdovend volume live wordt vertolkt in een klein zaaltje.
Tracklist:
1. Terminal
2. Deny The Absolute
3. The Tundra
4. Immutable Dusk
5. Threnody
6. The Cliff
7. Vestiges
8. Perpetual Dawn
