Met dit tweede album zal dit Canadese trio dan ook in ieder geval een groter publiek weten te bereiken. Dat wil overigens absoluut niet zeggen dat A Portrait Painted By The Sun ook een makkelijk te verteren album is, want de melancholische mengelmoes van black metal, doom, post-rock en ambient levert vooral atmosferische soundscapes op. Pakkende nummers met een duidelijk begin en eind zijn er niet te vinden op deze plaat. Zich traag ontvouwende, in melancholie gedrenkte sfeerportretten des te meer. A Portrait Painted By The Sun is dan ook geen album dat na n luisterbeurt al beklijft: het is een plaat die een tijdsinvestering eist van de luisteraar.
De in zichzelf gekeerde vocalen van The Bard dragen daar ook al niet aan bij aan een snelle vertering, maar tegelijkertijd past zijn plechtige stem uitstekend bij de statige en introspectieve sfeer van dit album. Er is weliswaar ruimte voor een sporadische versnelling, maar Finnrs Cane neemt regelmatig gas terug om zich te verliezen in uitgestrekte tokkelpassages, waarin akoestische klanken en weemoedige celloklanken door de razende wind meegedragen worden. Op die manier creert de band op A Portrait Painted By The Sun een sfeer die duidelijke herinneringen oproept aan het werk van Agalloch, Oak Pantheon en Drudkh, hoewel de genialiteit van die bands hier slechts op momenten doorschemert.
Want hoe sfeervol dit album ook klinkt, Finnrs Cane heeft nog niet de compositorische finesse en klasse van een band als Agalloch. Dat is echter helemaal geen schande: een dergelijk niveau is maar voor weinigen weggelegd. A Portrait Painted By The Sun is een overtuigend werkstuk geworden waarin je jezelf als luisteraar heerlijk kunt onderdompelen, maar toch had ik stiekem gehoopt dat deze band nog een stap vooruit had weten te zetten. Luistertips: het contrastrijke Gallery Of Sun And Stars en de meeslepende afsluiter Tao.
Tracklist:
1. This Old Oak
2. Gallery Of Sun And Stars
3. A Promise In Bare Branches
4. The Wind In The Wells
5. A Great Storm
6. Time Is A Face In The Sky
7. Tao
