De band grossiert in meeslepende, zware riffs, die een gesoleerde en introspectieve sfeer weten op te roepen. Met name in de lange, instrumentale stukken weet Finnrs Cane dan ook indruk te maken. Die passages roepen dezelfde beelden op als het artwork: uitgestrekte, besneeuwde bossen, met niets meer dan een eenzame houten blokhut, gesoleerd van iedere vorm van menselijk leven. Het tempo op Wanderlust ligt redelijk laag, maar dat past perfect bij de sfeer die de band wil neerzetten. Alleen een nummer als A Winter For Shut-Ins begint venijnig, maar Finnrs Cane komt wat mij betreft het best tot zijn recht in de wat kalmer aangezette, melancholische delen, zoals het behoorlijk aan Agalloch herinnerende The Lost Traveller duidelijk maakt.
Ook nummers als het uitgerekte Glassice (dat wordt aangevuld met mooie, subtiel ingezette cellopartijen) en het afwisselende The Hope For Spring (met een aantal heerlijke, Wolves In The Throne Room-achtige versnellingen) laten horen dat Finnrs Cane prima in staat is om sfeervolle, goed uitgewerkte nummers neer te pennen. Hoewel de band duidelijk over talent beschikt, dient echter ook een kleine kanttekening geplaatst te worden. Zo is vooral de zang nog van beduidend mindere kwaliteit. Frontman The Bard heeft een nogal iel stemgeluid dat met moeite boven de rest van de instrumenten uitkomt. Gelukkig is de zang op dit album bijzaak en zijn het vooral de fraai vormgegeven instrumentale stukken die de dienst uitmaken. Uiteindelijk is Wanderlust dus een prima debuutalbum geworden, dat veel moois voor de toekomst doet beloven.
Tracklist:
1. The Healer
2. Snowfall
3. A Winter For Shut-Ins
4. The Lost Traveller
5. Glassice
6. The Hope For Spring
7. Eternal
8. House Of Memory
