Hoewel je op een gemiddeld Duits festival zo�n beetje omkomt in de drinkhoorns en mali�nkolders, herbergt het land van onze oosterburen relatief weinig folkmetalbands. Daarbinnen valt bovendien een duidelijke tweedeling te zien: kwalitatief hoogstaande, eigenzinnige bands die meer richting de pagan en black metal neigen en albums van hoge kwaliteit afleveren (Falkenbach, Suidakra, Equilibrium) en bands die de middeleeuwse folkrock-kant opgaan (en die beter als de pest vermeden kunnen worden). Finsterforst - een collectief dat sinds 2004 in gestaag tempo aan de weg timmert � valt duidelijk in de eerste categorie, hoewel qua referenties alleen de vergelijking met Equilibrium stand houdt.

Gelukkig beroept Finsterforst zich ook niet op Korpiklaani-achtige drankliederen. Duitsers en humor gaan immers niet goed samen en een dergelijke poging zou best wel eens desastreus hebben kunnen uitpakken. Nee, dit gezelschap heeft zich gespecialiseerd in lange, epische en bij vlagen grimmige, Moonsorrowiaanse kolossen van nummers waarin de vijftienminutengrens regelmatig wordt overschreden. Finsterforst deelt met die band eveneens de voorkeur voor een donkerdere en meer ongepolijste sfeer, een minder vaak gehoorde kant van het genre zoals die ook door Thyrfing op de latere albums ge�xploreerd wordt.

Door de lengte van de composities duurt het even voordat de nummers gaan leven, maar dan blijkt dat Finsterforst tot een sterk staaltje componeren in staat is. Zo bevat Fremd een aantal mooie terugkerende keyboardlijnen die de luisteraar houvast geven in het ruwe muzikale landschap. Hetzelfde geldt voor de overige nummers, waarvan het dreigende, met logge midtempopassages doorspekte Nichts Als Asche en het monumentale epos Flammenrausch, dat zich over twintig minuten uitstrekt, tot de uitschieters behoren.

Zoals alles aan Rastlos klinken ook de prominent vertegenwoordigde keyboards episch, heldhaftig en groots. De band vervalt dus niet in frivoliteiten, hoewel de pakkende, catchy keyboardmelodie�n die bij vlagen opduiken voor een frisse wind zorgen (Ein Lichtschein). Op die momenten doet Finsterforst nog het meest denken aan Moonsorrow ten tijde van Suden Uni. Een nummer als Stirbt Zulest lijkt dan weer een iets andere insteek te hebben door de nadruk op cleane zanglijnen, waardoor er ook een scheut Bathory door de muziek klinkt, maar toch komt ook hier de sfeer aardig overeen met die semi-klassieke genreplaat.

Dat alles maakt Rastlos tot een uitdagende muzikale luisterervaring, waarmee de luisteraar niet wordt verlokt met obligate pretsongs, maar met de belofte van een diepere, grootsere reis waarop veel meer te beleven valt. Een machtig gesmeed staaltje vakmanschap waar veel �Heidenfest-huppelbands� nog heel wat van kunnen opsteken.

Tracklist:
1. Nichts Als Asche
2. Fremd
3. Am Scheideweg
4. Stirbt Zuletzt
5. Ein Lichtschein
6. Rast
7. Flammenrausch