Zes jaar heeft het duo achter deze formatie gesleuteld aan deze opvolger, die met ruim tachtig minuten verdeeld over twee schijfjes dan ook fors is uitgevallen. Maar À L'Âme Enflammée, L'Äme Constellée... verzuipt niet in zijn eigen ambities. Integendeel: dit is wederom een werkelijk adembenemend mooie plaat geworden, waarin muzikaliteit en melancholie, ruizig gitaarwerk en warme cello- en vioolklanken, ijzig snerpend gekrijs en euforieopwekkende klassieke melodieën voortdurend hand in hand gaan.
Dat leidt regelmatig tot briljante momenten, zoals op het bijna vijftien minuten durende prachtnummer Les Forges, waarin de contrasten tussen de romantiek van de cello- en vioolpartijen en de kilheid van vlijmscherpe black metal optimaal uitgewerkt worden. Tijdens andere passages is de metal zelfs helemaal naar de achtergrond verdwenen, maar is het resultaat er geen moment minder om (het zinderende eerste deel van Dil, dat pure klassieke muziek is). Verrassend is het niet meer, want dat Gris hier ook toe in staat is, bleek al uit een nummer als La Dryade op het debuut, maar de uitvoering is fenomenaal.
Hoewel de muziek is verdeeld over twee cd’s, vormt deze plaat duidelijk één geheel. Het zou dan ook een grove misvatting zijn om te denken dat de tweede disc slechts bonusmateriaal bevat, want ook hierop staan in de vorm van Seizième Prière en Une Épitaphe De Suie een aantal schitterend uitgevoerde nummers. De vergelijking met Agalloch ligt op de loer, vanwege de ‘natuurlijke’ sound en de prachtige, melancholische lagen in de muziek. Bovendien ademt de muziek een soortgelijke sereniteit en klasse uit. Tegelijkertijd weet Gris meer dan ooit een unieke sound te creëren waarin grenzen tussen black metal en klassieke muziek vervagen. Het resultaat is een prachtige luisterervaring die iedere keer mooier wordt.
Tracklist:
Disc 1
1. L'Aube
2. Les Forges
3. Samsara
4. Igneus
5. Dil
Disc 2
1. Moksha
2. Seizième Prière
3. Sem
4. Une Épitaphe De Suie
5. Nadir
.jpg){kind=small}
