Hoewel het eerder verschenen debuutalbum Neurasthnie mij onbekend is, zet Gris zich met dit album in n klap ferm op de kaart. Al vanaf de eerste beklemmende tonen van het titelnummer, waarmee wordt geopend, sleurt Gris de luisteraar mee in een uitzichtloos moeras, een bodemloze put aan treurnis, angst en melancholie. Door de vlijmscherpe productie snijden de riffs als scheermessen door de luisteraar heen, nog eens extra kracht bijgezet door het ijzingwekkende gekerm van Icare.
Muzikaal gezien beschikt Gris echter over veel meer talent dan veel andere bands die zich van soortgelijke elementen bedienen. Zo wordt het geluidsspectrum verrijkt door de subtiel ingezette keyboards en zijn de melancholische riffs vaak van buitengewone klasse. Vooral Le Gala Des Gens Heureux, met zijn gevoelige akoestische breaks en fraaie, meeslepende melodielijnen etaleert het niveau van deze band. Ook de rest van Il tait Une Fort zit in muzikaal opzicht geweldig in elkaar. Het is allesbehalve een eindeloze herhaling van dezelfde riffs. Integendeel: nummers als Cicatrice bevatten enorm veel afwisseling, zonder dat hierdoor de hypnotiserende sfeer die echt goede muziek in dit genre kenmerkt verloren gaat.
Met het afsluitende, tien minuten durende La Dryade laat Gris zich echter nog van een heel andere kant zien. Het is een volkomen instrumentaal, klassiek nummer dat echter volledig weet te overtuigen met zijn meeslepende cellopartijen en fragiel pianowerk. Het is een ongekend mooi einde van een zeer overtuigend album. Il tait Une Fort is wat mij betreft verplichte kost voor iedere liefhebber van suicidal black metal. Veel betere albums zijn er namelijk de laatste jaren niet verschenen in dit genre.
Tracklist:
1. Il tait Une Fort...
2. Le Gala Des Gens Heureux
3. Cicatrice
4. Veux-Tu Danser?
5. Profonde Misanthropie
6. La Dryade
