Het antwoord kan kort zijn: nee. Dat betekent overigens niet dat Daggers een slechte plaat is geworden, want dat is nu ook weer niet het geval. Maar om van een sensatie te spreken, is toch wel zwaar overdreven. De futuristische, melodieuze metalcore van de heren, weliswaar doorspekt met industrial en electronica-invloeden, is daarvoor niet bijzonder genoeg, hoe aardig en energiek het geheel ook wordt uitgevoerd. Alle ingredinten voor een commercieel succes zijn aanwezig: een gepolijste sound, vette breakdowns en de onvermijdelijke clean gezongen catchy refreinen, maar tegelijkertijd speelt de band te zeer op veilig.
Er staat zeker een handvol puike nummers op Daggers. Zo weten vooral songs als Unspoken (met zijn spetterende, Beyond All Recognition-achtige begin en overtuigend gebrachte refrein) en het volledig clean gezongen The Infected in positieve zin op te vallen. Tegelijkertijd luisteren nummers als As I Drown, A New Approach en The Mourning After lekker weg, maar gaan ze het ene oor in en het andere oor uit. Dat komt omdat hetzelfde trucje voortdurend wordt herhaald. Bovendien slaan de heren met een vreemd soort Marilyn Manson meets Linkin Park-achtige ballad als Porcelain de plank behoorlijk mis. Dan is Five Minutes een betere ballad, hoewel het de vaart nodeloos uit het album haalt en de wat jankerige tekst het nummer ook geen goed doet.
Wie bands als Deadlock, maar ook Sybreed en Sonic Syndicate tot zijn favorieten rekent, heeft met The Defiled een leuke band erbij, maar ook niet meer dan dat. Daggers is namelijk een aardige, maar vrij onopvallende schijf, die zeker niet zijn vooruitgesnelde naam waar maakt. Kerrang! en Metal Hammer kunnen dan ook maar beter eens naar Wodensthrone, Winterfylleth en rsaidh (nu bekend als Saor) gaan luisteren als ze het over de toekomst van de Britse metal willen hebben.
Tracklist:
1. Sleeper
2. Unspoken
3. Saints And Sinners
4. As I Drown
5. Porcelain
6. New Approach
7. Fragments Of Hope
8. The Infected
9. The Mourning After
10. Five Minutes
11. No Place Like Home
