Het Vlaamse Spoil Engine doet zich in eerste instantie voor als de zoveelste door metalcore beïnvloede Britse thrash metal band. De fanatieke, gekke bekken trekkende, mannen die hun instrument wel beheersen spelen een alleraardigst potje moderne metal. Maar dan laat Niek Tournois zich halverwege het optreden ineens een paar Nederlandse woorden ontvallen. Als hij dan na het volgende nummer weer op het Engels overstapt, wordt hem dat niet in dank afgenomen: "Nederlands praten!" schalt het vanuit de frontlinies van de nog maar karig gevulde grote zaal. Tja, daar sta je dan. Dag gimmick. Gelukkig komt de muziek een stuk volwassener over en dat wordt dan ook beantwoord met enthousiaste kreten en applaus. En dat terwijl het grootste deel gevuld is met doorgaans stoïcijnse dertigers! Hier en daar worden zelfs de eerste haren in molenwiekformatie gedwongen. Al met al geen slechte keuze als opwarmer.
Een half uur later slaat het Engelse The Defiled de eerste tonen aan. De band moet het duidelijk meer van de gimmick-uitstraling hebben dan van de muziek, maar in combinatie met een strakke show en een overtuigende show komt de moderne, op metalcore geënte industrialmetal toch nog aardig uit de verf. In tegenstelling tot wat je misschien zou verwachten is het niet zanger/gitarist Stitch D naar wie de de meeste aandacht uitgaat. Het is The AvD die de hoofdrol opeist. Te pas en te onpas zwaait en slingert hij met zijn keyboard en met regelmaat klimt hij er bovenop. Dat werkt duidelijk inspirerend, want hier en daar worden zelfs flarden van moshpitjes ontwaard; De reactie van het intussen aardig in aantal toegenomen publiek, bovenmatig enthousiast. Het intussen bij Nuclear Blast getekende vijftal vormt wat dat betreft een meer dan waardige opwarmer voor wat nog op de bill staat: the trip down memory lane.
The trip down memory lane, ja, want dat is toch wel het thema van deze avond: dertigers die hun verwassen metalshirts en ondergestofte kisten van zolder hebben gehaald om Coal Chamber alsnog, of nog eens, te kunnen zien. Hoewel het aantal 'jonge' bezoekers opvallend genoemd mag worden, valt het gros wel in de categorie die vanavond nog een keer het dak in brand willen schreeuwen.
Die zullen nog even moeten wachten want de aftrap wordt gedaan met een andere klassieker, Loco, en gelijk schiet de vlam in de pan. Aansluitend volgt die andere klassieker van het eerste album Coal Chamber: Big Truck en ook die valt overduidelijk in de smaak. Net als de nieuwe bassiste, Chela Rhea Harper, overigens.
Eerlijkheid gebiedt echter wel te zeggen dat de band niet het hele concert lang de aandacht van het publiek vast kan houden. Onder invloed van wat mindere tracks kakt het concert af en toe wat in en vraagt menigeen zich ongetwijfeld af: "Vond ik dit ooit goed?! Die lyrics... Hoe kon ik daar naar luisteren?!", maar als dan gegarandeerde succesnummers als Clock en Dark Days de zaal ingeslingerd worden, is de twijfel over het hoe en waarom alweer met gedecideerde, gebalde vuist van tafel geveegd.
De avond komt tot een climax als de eerste tonen van Sway vagelijk de zaal in worden gefluisterd. Je voelt de energie en de agressie opborrelen. Zanger Dez Farfara vindt echter dat het publiek nog niet hard genoeg meeschreeuwt om het nummer echt in te kunnen zetten: Come on! Louder! The roof, the roof, the roof is on fire. We don't need no water let the motherfucker burn. Burn motherfucker, burn, come on! Nee, Coal Chamber moet t niet van zijn teksten hebben, maar who gives a fuck. Wat is het toch godvergeten lekker om hierop nog eens semi-nostalgisch mee te blèren. Wie hier zijn hoofd op stil weet te houden is verlamd of niet wijs. Coal Chamber rockt als een tiet en met een jeugdige glimlach op de bakkes verlaat eenieder, onder begeleiding van 2Pac's California Love, de 013.
Setlist Coal Chamber:
1. Loco
2. Big Truck
3. Fiend
4. Rowboat
5. Something
6. Clock
7. Drove
8. Not Living
9. Dark Days
10. No Home
11. Oddity
12. Maricon Puto
13. Sway
The Defiled:
Spoil Engine:
