Toen was er Vow. Het vervolg is ook door kwaliteitslabel Tee Pee Records uitgebracht en het artwork mag best veelzeggend genoemd worden. De muziek is er namelijk ook behoorlijk licht op geworden. De zware stonerriffs zijn veelal vervangen door zweverige keyboards. Toch wil ik de fans niet ongerust maken, want het psychedelische karakter van de muziek van Naam heeft er bepaald niet onder geleden. Behalve dat ik de experimentele drang wel kan waarderen, staan er enkele goede songs op Vow.
Zo doet de titeltrack erg denken aan Hawkwind. Sommige nummers zijn onvervalste spacerock, terwijl andere een erg mystieke sfeer creren. Oud-collega Teun schreef over het debuut dat die het gevoel geeft alsof je oude, vervallen tempels aan het verkennen bent. Precies de sfeer die ik aan Skyscraper, Midnight Glow en Beyond kan toedichten. Bij Brightest Light en On The Hour is het anders, die doen weer heel erg aan jaren tachtig pop denken. Veel afwisselender zal je je stoner niet krijgen. Naam varieert in alles: stijlen, melodien, snelheid en dynamiek.
Het gebrek aan venijn pakt overigens helemaal niet verkeerd uit. Wie toch de hardere songs wil horen, zal met Pardoned Pleasure uit de voeten kunnen. Net als op het debuut zit de afwisseling er goed in, al is het zwaartepunt duidelijk verschoven naar de lichtvoetige songs. Ik vergeet bijna te zeggen dat Vow een ongelooflijk toffe plaat is geworden. De veelzijdigheid pakt positief uit. Er staat geen slecht nummer op, maar de speelduur is aan de korte kant. Misschien is het een gevoelskwestie. Iets gaafs kan nooit lang genoeg duren.
Tracklist:
1. Silent Call
2. Vow
3. In And Thru
4. Pardoned Pleasure
5. Laid To Rest
6. Brightest Sight
7. On The Hour
8. Skyscraper
9. Midnight Glow
10. Beyond
11. Adagio
