Het uit Duitsland afkomstige Deadlock heeft zich de laatste jaren niet overal even populair gemaakt door zijn gedweep met veganistische / �animal right�-teksten, die vaak niet alleen slecht geschreven, maar ook op het prekerige af waren (het tekstuele dieptepunt werd bereikt op Manifesto). En alsof dat nog niet genoeg was, zal de band ook in muzikaal opzicht veel traditionele metalfans afstoten met de �berhippe mix van melodieuze death metal(core), zoetgevooisde popvocalen en experimenten met dancemuziek en zelfs hiphop.

Toch heb ik altijd wel een beetje een zwak gehad voor dit gezelschap. Want hoewel niet alle experimenten even goed uitpakten, zorgt de vernieuwingsdrift van deze band er wel voor dat Deadlock nooit voorspelbaar of eentonig klinkt. Bovendien heeft Deadlock met Sabine Scherer een troefkaart in de handen die gretig wordt uitgespeeld. Deze fr�le dame beschikt over een prachtig, natuurlijk stemgeluid waarmee ze mij op ieder album weer moeiteloos weet in te pakken. Ze hoeft het niet van hoge uithalen te hebben, maar doet met haar warme, zoete stem eerder aan een zangeres als Liv Kristine denken.

Het is dan ook eigenlijk niet eens zo gek dat het mooiste nummer op The Arsonist de ingetogen pianoballad Hurt is. Niet alleen krijgt Scherer hier de gelegenheid om te schitteren in een minimalistisch muzikaal decor � het nummer maakt ook duidelijk dat de band over een aantal prima songwriters beschikt. Die vallen bij een ingetogen ballad namelijk normaliter het snelst door de mand. Een ander verrassend moment is de Bronski Beat-cover Small Town Boy, een gewaagde keuze die echter goed uitpakt. Maar ook in vet uit de speakers knallende, moderne metalcorenummers als The Great Pretender en Darkness Divine, tussen de diepe, bulderende grunts van John Gahlert, houdt Scherer zich uitstekend staande.

Toch is The Arsonist niet zo sterk geworden als ik op basis van voorafgaand werk gehoopt had. Zo lijkt het erop alsof de inspiratie bij sommige nummers even op een lager pitje stond. Neem een nummer als Dead City Sleepers: aardig, maar te fragmentarisch om echt eruit te knallen. De band experimenteert bovendien vaker met opvallende vertragingen en rustige momenten, die meer dan ooit in de nummers zijn ingebouwd. Zorgelijker is echter dat The Arsonist helaas ook weer een aantal miskleunen bevat die het niveau van de plaat aardig omlaag halen. Zoals ook op zijn voorganger voelt Deadlock zich blijkbaar geroepen om met twee remixen te eindigen, ditmaal van Dead City Sleepers (Erode-Remix) en As We Come Undone (Philip Abbas-Remix). Vooral laatstgenoemd nummer is een waar gedrocht dat zich ruim zeven minuten doelloos voortsleept. Begrijp me niet verkeerd: ik kan vette beats prima waarderen, maar dit is naar alle maatstaven gewoon zeer matig.

Uiteindelijk is The Arsonist een plaat met twee gezichten. De verrassingen die Deadlock in petto heeft, zorgen ervoor dat het zeker geen saaie schijf is, en er staan genoeg ouderwets vette nummers op, maar daar staat tegenover dat de mislukte remixen wederom een wat bittere nasmaak achter laten.

Tracklist:
1. The Great Pretender
2. I'm Gone
3. Dead City Sleepers
4. The Arsonist
5. Darkness Divine
6. As We Come Undone
7. Hurt
8. The Final Storm
9. Small Town Boy (Bronski Beat Cover)
10. My Pain
11. Dead City Sleepers (Erode-Remix)
12. As We Come Undone (Philip Abbas-Remix)