De Australische formatie Karnivool wist mij met het tweede album Sound Awake enorm te verrassen. Vergelijkbaar met een hele hoop bands, maar toch van de juiste ingredi�nten voorzien om meer dan een Tool-kloon te zijn. Een goede zanger, dikke productie, muzikaal vakmanschap en songs met hitpotentie maakten het album tot een heerlijke rockplaat. De band tourde bijna drie jaar lang wereldwijd en liet de volle zalen meebl�ren met New Day en All I Know.

Het nieuwe album Asymmetry was voor mij dan ook een regelrechte schok. Weg is de hitpotentie, weg zijn de compacte songs en weg is het positieve gevoel waar de krachtige progrock mee overladen was. De kenmerkende zang van Ian Kenny is mijn voornaamste aanknopingspunt, maar de meezingfactor is nergens te bekennen. De eerste vijftig minuten van de plaat zijn als een wervelwind van complexe structuren en stemmige gitaarriffs. Een stortvloed van idee�n en geen enkele schijn van positiviteit. Vanaf het grauwe Float lijkt de plaat een stille dood te sterven en na de laatste tonen wil ik het album eigenlijk al afdoen als inspiratieloos.

Na een handvol sessies met 'The Vool' raak ik echter meer en meer onder de indruk van de hero�sche overgangen, de atmosferische melodie�n en de machtige drums. Alsof de apocalyps beschreven is op ketels en brons. Op theatrale wijze knoopt Karnivool een verhaal aan elkaar dat je wat vaker moet beluisteren om te kunnen bevatten dat het een magnifiek epos is. Gewoonweg meesterlijk, hoe Karnivool zich door onconventionele structuren en virtuoze composities die Sound Awake tot een gemakkelijke zit reduceren, musiceert. Het album demonstreert veelvuldig een sludgy, bijna agressief Karnivool, echter bevat dit meesterwerk ook prachtige, bezwerende sonnetten, bombastische erupties en fragiele passages die opgeteld een gigantisch dynamisch bereik geven aan het album.

Op sommige momenten komen de teksten wat gezapig, onzeker of prekerig over, maar dat is eigenlijk het enige puntje van kritiek dat ik kan geven op het ontbreken van hitpotentie na en dat laatste mag eigenlijk nooit als nadeel gelden voor liefhebbers van progrock of metal. De vocalen zijn bijna net zo onnavolgbaar als de drumpatronen, een staaltje machtsvertoon waar de klasse vanaf druipt. Ongrijpbaarder dan Textures en Meshuggah, maar toch episch. Softer dan Muse of Deftones, maar nergens poppy. Qua toonreeksen en akkoordkeuze ergens tussen Porcupine Tree en Tool, maar soms net zo wrang als Deathspell Omega. Karnivool heeft zichzelf opnieuw uitgevonden en daagt daarmee zowel band als luisteraar uit om te groeien.

Er is maar ��n woord voor de stap van Sound Awake naar Asymmetry en dat woord is progressie. Dit is een prestatie van wereldformaat.

Tracklist:
1. Aum
2. Nachash
3. A M WAR
4. We Are
5. The Refusal
6. Aeons
7. Asymmetry
8. Eidolon
9. Sky Machine
10. Amusia
11. The Last Few
12. Float
13. Alpha Omega
14. Om