De bijzondere zwart-wit hoes doet nog vermoeden dat de muziek een andere richting op is gegaan, maar in de praktijk blijkt dit album een logische voortzetting van de herkenbare sound van Kalmah. De belangrijkste component in die herkenbare sound is zoals gewoonlijk de gesmeerd lopende gitaartandem van de gebroeders Kokko. Die zorgen wederom voor een smeug geheel aan catchy riffs, imponerend soleerwerk en vingervlugge loopjes waarvan iedere liefhebber van speltechniek gaat watertanden. Kalmah draait echter zeker niet alleen maar om techniek: pakkende nummers die zich snel in het hoofd van de luisteraar nestelen zijn minstens zo belangrijk. Seventh Swamphony bevat er iets minder dan zijn voorganger, maar nummers als Pikemaster en Black Martins Trace zijn hier mooie voorbeelden van.
Hoewel ook Seventh Swamphony weer een erg lekkere plaat is geworden, haalt het album het net niet bij zijn voorganger. Op 12 Gauge viel geen zwak moment te bespeuren, maar hier valt het te lange en te saaie Hollo een beetje uit de toon. In grote lijnen consolideert Kalmah echter zijn positie als een van de meest interessante melodieuze deathmetalbands van dit moment. Nu nog eens wat meer live gaan spelen en ondergetekende zou helemaal in zijn nopjes zijn.
Tracklist:
1. Seventh Swamphony
2. Deadfall
3. Pikemaster
4. Hollo
5. Windlake Tale
6. Wolves On The Throne
7. Black Marten's Trace
8. The Trapper
