Cathedral deed alles goed. Doom met psychedelische en progressieve rock-invloeden? Check. Inspiratie door Hammer en andere Britse horrorfilms voor videoclips en aankleding? Check. Wat dat betreft is er bij de recente occult rock eerder sprake van een voortzetting van de lijn van doombands als Cathedral dan van een heropleving van de duivelse rock van Coven en Black Widow. Het wordt tijd om Lee Dorrian en zijn dienaren de eer te geven die hen toekomt. En snel. Deze nieuwe plaat, The Last Spire, is namelijk hun laatste.
Het eerste dat aan deze afscheidsplaat opvalt is de duur van de nummers. Geen korte composities zoals op de kraker The Carnival Bizarre (1995), maar lange, met een gemiddelde duur van negen minuten. Leken zullen nu even schrikken: moet ik me daar doorheen worstellen? En aanvankelijk is het ook een worsteling. Direct al met de intro Entrance To Hell, een onnodig langdradig voorspel dat niet bepaald uitnodigend werkt. Daarna volgen de zes lange composities en een kort intermezzo. Het vergt een aantal luisterbeurten voordat The Last Spire haar geheimen prijsgeeft.
Zo blijkt het laatste album van Cathedral in de eerste instantie een echte doomplaat te zijn. Loodzware riffs, die met de fijne productie goed uit verf komen. Aanvankelijk moet je even aan ze wennen, maar daarna zijn het lekkere stampers. Toch hebben zelfs de beste riffs een beperkte houdbaarheidsdatum. Maar zodra je denkt alles gehoord te hebben, wordt de muziek opgesmukt met atypische elementen. Bijvoorbeeld de vrouwelijke zang en het filmische, bijna gesproken refrein in Pallbearer. Of de meeslepende solos in Cathedral Of The Damned.
Elk nummer op The Last Spire herbergt een specialiteit die voor spanning en variatie zorgt. De hoogtepunten vinden we in de drie avontuurlijke afsluiters van het album. Lange, epische composities met veel afwisseling. Neem bijvoorbeeld de overrompelende tempoversnelling in Infestation Of Grey Death, de progressieve keyboardpassages en de geweldige vervormde zang in An Observation: superenerverend! De ontknoping vinden we in This Body, This Tomb: bombastische riffs uit de school van Candlemass. The Last Spire komt knallend ten einde.
Dit tiende en laatste album van Cathedral is niet het pakkendste dat de Britten ooit hebben geproduceerd. Leken doen er goed aan een ander album (bijvoorbeeld The Carnival Bizarre) ter introductie te gebruiken. Maar ook echte doomliefhebbers zullen even tijd nodig hebben om aan The Last Spire te wennen. Daarna ontpopt hier zich een spannende en diepgravende afsluiter van een mooie carrire. Rust in vrede, Cathedral.
Tracklist:
1. Entrance To Hell
2. Pallbearer
3. Cathedral Of The Damned
4. Tower Of Silence
5. Infestation Of Grey Death
6. An Observation
7. The Last Laugh
8. This Body, The Tomb
