Maar voor we aan de bands komen, laten we eerst de nieuwe Effenaar eens 'reviewen', want het was mijn eerste bezoekje aan het nieuwe gebouw. Het oude gebouw had zijn charme, maar de nieuwe nederzetting oogt veel mooier, professioneler, ruimer, maar is toch niet klinisch kil. Deze avond vond plaats in de kleine zaal, die bijna even groot bleek te zijn als de oude Effenaar! Ik ben benieuwd hoe groot de grote zaal dan wel niet is! Dit complex zal in de toekomst duidelijk grotere namen kunnen aantrekken in allerlei muziekgenres en zal dus serieuze concurrentie worden voor 013. We zullen dus nog wel meer vertoeven in de zaal die vernoemt is naar een 'machine die materiaal effent' die oorspronkelijk in de oude locatie (een linnenfabriek) stond.
Tijd voor Grand Magus. Zij spelen up-tempo doomrock en citeerden vanavond vooral uit het nieuwe uitstekende "Wolf's Return". Het eerste wat opviel was dat zanger JB zijn lang haar heeft afgezworen en met een kale kop door het leven gaat. Het tweede dat opvalt zijn achtergrondbeelden, die bij elke band te zien zullen zijn. Deze beelden zijn bij alle drie de bands overigens zeer vaag: beelden van naakte vrouwen hangend aan kruizen, ridders die elkaar de kop in slaan, slechte science fictionhorror en middeleeuwse ziekten die worden uitgebeeld. De samensteller van al dit moois zal wel weten dat LSD geen schoonmaakmiddel is. Maar goed, Grand Magus stelde live niet teleur en klonk net zoals ze in de studio klinken. Wat overigens zowel een voordeel als een nadeel is. Goede opwarmer.
Toeval bestaat dus wel. Net als ik met iemand in discussie ben gegaan dat 'er geen vrouwen in de metalscne rondlopen die goed gitaarspelen', worden mijn argument kracht bijgezet door de vrouwelijke gitarist van Electric Wizard die haar gitaar niet in gang krijgt en de band stapt dan ook maar van het podium. Na dit te lange oponthoud heeft de band echter maar tijd meer voor twee songs die overigens wel naar paddestoelen en wiet roken. In deze verkorte set verknoeide trouwens diezelfde vrouw wederom de set door op haar gitaar te slaan alsof ze Kurt Cobain was. Zo speel je dus geen doom! Ontslaan dat mens!
Het nieuwe album "The Garden Of Unearthly Delights" van Cathedral is gewoon steengoed. En dat zijn we van onze favoriete hippies eerlijk gezegd niet meer gewend. De band is anno 2005 zeer goed op elkaar ingespeeld, Lee heeft nog altijd iets frivool en macaber tegelijk en ze hebben er ook allemaal zin in. In een uurtje tijd kregen we te horen dat het nieuwe materiaal ("Tree Of Life & Death", "North Berwick Witch Trials" en "Corpsecycle") nog meer swingt dan op plaat. Ook oudjes als "Soul Sacrifice" uit 1991 en "Autumn Twilight" uit 1992 ontbraken niet. Kritiekpunten uiten is dan moeilijk, zeker als de toegift een bloedstollende versie van de klassieker "Hopkins (The Witchfinder General)" is.
