Het is niet zo verwonderlijk dat Lee Dorrian, zanger van Cathedral, een paar jaar geleden Uncle Acid And The Deadbeats binnenhaalde als nieuwe aanwinst voor zijn platenmaatschappij Rise Above. Nog meer dan labelgenoot Electric Wizard benadert Uncle Acid en de zijnen namelijk de essentie waar veel van Dorrian�s bands voor staan: op-en-top chauvinistische 'Britishness� als het gaat om muziek en imago. Uncle Acid And The Deadbeats omarmden maar wat graag de occulte en psychedelische rock van het Verenigd Koninkrijk van de latere jaren zestig; de oer-Britse Hammer Horror-films uit hetzelfde tijdsbestek werden gretig geplunderd als visuele inspiratiebronnen voor de band.

Het tweede album van Uncle Acid And The Deadbeats, Blood Lust, verraste in 2011 vriend en vijand met zijn niet al te originele, maar zeer aanstekelijke mix van Britse eind jaren zestig rock, Amerikaanse garagerock uit de jaren zeventig en hedendaagse doom uit de eigen Rise Above-traditie. De voorganger, Volume 1, is een stuk onbekender, maar niet minder pakkend. Nu is het tijd voor de derde plaat, Mind Control; waar liefhebbers van het kleine herrezen, maar steeds maar groeiende occult rock�genre reikhalzend naar uitkijken.

Dit nieuwe album hinkt op twee gedachten: korte, opzwepende nummers zoals we die al eerder hoorden op de twee voorgangers, en sfeervolle uitgesponnen composities. De twee nummers die van tevoren al naar buiten zijn gebracht, namelijk Mind Crawler en Poison Apple, behoren tot de eerste categorie. Fantastische enerverende composities: snel en pakkend. Met Beatles-achtige zang, gierende sixties solo�s en tritonus-riffs in de stijl van landgenoot Purson. We moeten bij deze ronkende nummers echter vooral denken aan de hypnotiserende vuigheid van MC5 en Iggy And The Stooges.

Deze nummers behoren tot de hoogtepunten van Mind Control. Andere aanraders zijn het ingetogen Death Valley Blues en Desert Ceremony, een toepasselijk getiteld nummer met een desert rock-achtig sfeertje � la Kyuss. Mid-tempo, wat vrij ongewoon is voor Uncle Acid And The Deadbeats. Deze plaat herbergt een viertal nummers met een soortgelijk tempo of nog lager. In ieder geval sfeervol, zoals het met sitar begeleide Follow The Leader. De compositie doet bijwijlen denken aan folk-monument Fairport Convention, maar ook aan de hedendaagse acid folk van In Gowan Ring. Helaas gaat Follow The Leader als een nachtkaars uit; dat geldt ook voor de twee andere uitgesponnen nummers die de plaat be�indigen. Atmosferisch, maar de details van deze geluidslandschappen hadden beter uitgewerkt mogen worden.

Het doel van Mind Control, het uitbreiden van het kleurenpalet van Uncle Acid And The Deadbeats met uitgesponnen nummers, is mislukt. De korte, snelle composities zijn als vanouds pakkend en opzwepend. Sommige van de meer mid-tempo nummers komen ook goed uit de verf, maar uiteindelijk weet het deel dat de meeste tijd van het album opslokt niet te overtuigen. Vooral de opener en de drie laatste nummers tergen met hun langdradige karakter het geduld van de luisteraar. Uiteindelijk wordt het album gered door het feit dat Uncle Acid simpelweg nog steeds datzelfde charmante psychedelische geluid heeft als voorheen. Toch lijkt het er op dat bands in het uit de dood herrezen occult rock-genre door alle media-aandacht te gretig worden en te snel nieuwe albums willen uitbrengen: dit is het middelmatige resultaat.

Tracklist:
1. Mt. Abraxas
2. Mind Crawler
3. Poison Apple
4. Desert Ceremony
5. Evil Love
6. Death Valley Blues
7. Follow The Leader
8. Valley Of The Dolls
9. Devil's Work