Dat het Zweedse Spiders het voorprogramma verzorgt, is een leuke verrassing. Ik volg de band al enige jaren, omdat ze tot voor kort deel uitmaakten van de paradestal van Crusher Records. Een knus en leuk labeltje dat het thuis is (of was) van Vidunder, Dean Allen Foyd, Troubled Horse en Blues Pills. Stuk voor stuk retro-rock dus en dat is bij Spiders niet anders. Wanneer ik de zaal binnenloop, is de band net begonnen. Zweedse bands hebben vaak de neiging om zich overdreven uit te dossen en vanavond maken met name de gitarist en bassist zich hier schuldig aan. Ik kan geen reden bedenken wat de truttige blauwe glittershirtjes aan het geheel toevoegen, maar de muziek is goed te doen. Spiders draait natuurlijk al enkele jaren mee en dat zorgt ervoor dat dit kwartet zeker niet uit een stel muurbloempjes bestaat. Met name frontvrouw Ann-Sofie Hoyles is een erg leuke verschijning. Ze staat regelmatig te swingen. Op plaat kan het me net niet overtuigen en live is dat niet anders, maar Spiders is allesbehalve een vervelende band. Bij vlagen laat dit viertal toffe dingen horen. Het is een prima optreden. Het aanwezige publiek verzamelt zich grotendeels achterin de zaal, maar geeft wel een applaus na ieder nummer. Blijkbaar hebben ze er toch net als ik van genoten.
Er wordt snel omgebouwd voor de hoofdact. De zaal stroomt iets voller, maar het publiek blijft vooral achterin staan. Ik snap nog altijd die gereserveerdheid niet. Het is net een klas in het middelbaar onderwijs. De achterste plaatsen zijn bezet en enkele fanatiekelingen staan vooraan. Een paar mensen stappen moedig naar voren als de lampen uitgaan en Uncle Acid And The Deadbeats achter de coulissen vandaan komt. Er wordt geopend met Waiting For Blood, de eerste single van het nieuwe album The Night Creeper. Wie mijn recensie gelezen heeft, weet dat ik daar niet erg over te spreken ben en dus maak ik van de gelegenheid gebruik om wat plaatjes te schieten. Wat opvalt is dat het geluid vooraan erg slecht is. De zang is niet te horen. Op het podium ligt een notitiemap opengeslagen met de teksten en even vraag ik me af of er eigenlijk wel gezongen wordt. Kevin Starrs maant het publiek naar voren, maar ik besluit om wat naar achteren te gaan. Daar is het geluid een stuk beter.
Hoewel het publiek er anders over denkt, vind ik het een erg magere show. Uncle Acid And The Deadbeats speelt zonder overtuiging. Na twee en een half jaar van touren, waarbij ook nog twee platen uitgebracht werden, maakt de band een uitgebluste indruk. Ik zie de heren inmiddels voor de vierde keer, maar nog niet eerder heb ik Kevin Starrs zo matig horen zingen en is de algemene uitstraling ondermaats. De bassist is net een bobblehead en dat bolle kapsel van hem maakt dat er niet beter op. Op de frontman na, staat de band er nogal statisch bij. Plichtmatig wordt de set afgewerkt, waarbij de aandacht keurig verdeeld wordt over de vier platen die dit gezelschap inmiddels uitgebracht heeft. Het is zon saaie bedoening dat ik er enkele malen over denk om tussentijds naar huis te gaan. Er moet alleen wel een review geschreven worden en dat weerhoudt me van een vroege aftocht. Er is slechts n hoogtepunt en dat is Ill Cut You Down. Het publiek lijkt zich over het algemeen wel te vermaken, maar het is tekenend dat het applaus en gejuich na afloop van deze kraker van Blood Lust met afstand het meest enthousiast is. Wanneer de heren andermaal van het podium stappen, voel ik vooral opluchting. Dat is een pijnlijke ervaring, want ergens heb ik nog wel een zwak voor Uncle Acid. Ik zal wel niet de enige zijn, want slechts een paar mensen schreeuwen om een extra toegift.
Setlist Uncle Acid And The Deadbeats:
1. Waiting For Blood
2. Mind Crawler
3. Murder Nights
4. Deaths Door
5. Poison Apple
6. 13 Candles
7. Pusher Man
8. Ill Cut You Down
9. Crystal Spiders
10. Inside
11. Vampire Circus
Toegift:
12. Melody Lane
13. Desert Ceremony
14. Withered Hand Of Evil
