Op het gebied van doom metal was Pallbearer d� sensatie van 2012. De metalpers was laaiend enthousiast over het debuutalbum Sorrow And Extinction. Zelfs het bekende indie e-zine Pitchfork prees de band uit de Amerikaanse staat Arkansas de hemel in. Een opmerkelijk feit. Al helemaal als we realiseren dat Pallbearer doom maakt in de minst populaire stijl, namelijk de epische variant.

Kort door de bocht zijn de meeste doombands Black Sabbath-adepten. Net als bij de grootmeesters uit Birmingham valt hun muziek te omschrijven als een duistere, zwaardere variant van Mississippi-blues. De bands die zogenaamde �epic doom metal� produceren gaan niet voorbij aan de zwarte grondleggers van rock-�n-roll, maar mixen hun stijl met elementen uit Europese klassieke en volksmuziek. Het resultaat is een bombastisch Wagneriaans geheel. Dit geluid kennen we het beste van Candlemass, maar er zijn tientallen obscure soortgenoten.

Voor de liefhebber van epische doom doet Pallbearer alles goed: kermende, maar tegelijkertijd ook mooie klaagzang in de stijl van Solstice, majestueuze tempo�s zoals die van While Heaven Wept en de riffs van Warning en diens opvolger, 40 Watt Sun. Ook het uitgesponnen en melodieuze karakter van de nummers op Sorrow And Extinction is geheel in de stijl van de net genoemde bands. Pallbearer speelt graag leentjebuur bij deze grootheden binnen het epische doom subgenre. Met ook nog eens een optreden op Roadburn in het vooruitzicht streven de Amerikanen deze obscure inspiratiebronnen in bekendheid voorbij. De leek doet er goed aan om deze bands ook te beluisteren wanneer Pallbearer bevalt: ze verdienen absoluut uw aandacht.

Niet alleen de muziek van Pallbearer herbergt veel bekende elementen van genregenoten. De albumtitel en songtitels zijn typisch doom: de voorkant met de monnikachtige gedaante past geheel in de doom-iconografie. Maar er zijn elementen die Sorrow And Extinction doen onderscheiden van andere doom-albums. Bijvoorbeeld het shoegaze-randje dat de nummers net wat vager en bijna afgestompt maakt. Een ongewoon groezelig geluid, waarin de hypnotiserende zang van Brett Campbell verdekt is opgesteld. Daarbij is er veel ruimte voor rustmomenten van akoestisch gitaarspel. Het resultaat is een spookachtige sfeer die uitermate geslaagd is.

Uiteindelijk klinkt Sorrow And Extinction als een ode aan de grote epische doombands. Maar dan wel een lofdicht met een eigen gezicht. Epische doombands zijn zeldzaam; goede al helemaal. Pallbearer mag zich onder die laatste groep scharen. Dit debuutalbum met gevarieerde composities verveelt geen moment. Een uitstekende laagdrempelige instapper voor ge�nteresseerden in het epische doomgenre.

Tracklist:
1. Foreigner
2. Devoid Of Redemption
3. The Legend
4. An Offering Of Grief
5. Given To The Grave