Pallbearer begint na wat gerommel met geluid in een donker en niet al te drukke zaal met hun set. Het kwartet start met Worlds Apart, het eerste nummer van de nieuwe plaat. Wat direct opvalt is het hoge volume. Belangrijk, gezien de kleine nuances in het geluid van Pallbearer essentieel zijn voor de beleving van de muziek. Het geluid is helder, maar simpelweg te hard en te schadelijk om zonder oordoppen te beluisteren. Snel die oren dichtstoppen. Gelukkig zijn veel details nog hoorbaar, maar voor mijn gevoel mis ik af en toe details die mij goed zijn bijgebleven van de studioversies van de nummers. Af en toe missen Pallbearer wat noten, maar over het algemeen speelt de band strak. De formatie uit Little Rock (Arkansas) staat met aanzienlijk meer zelfvertrouwen op het podium in vergelijking met hun iets wat onwennige verschijning op het Roadburn-festival in Tilburg vorig jaar. Vooral bassist Joseph Rowland valt op met zijn gepassioneerde basspel. Zowel qua techniek als dramatiek maakt hij de meeste indruk. Daarnaast valt het denderende gedrum van nieuweling Mark Lierly op. Zanger en gitarist Brett Campbell is normaal gesproken de hoofdpersoon bij Pallbearer. Zijn ijle stemgeluid komt goed uit de verf, maar af en toe laat hij steken vallen in zijn gitaarspel. Gelukkig maken de typische Pallbearer-momenten waarbij de rest van de muziek wegvalt en de gitaarsnaren soleren een hoop goed. De respons van het groeiende publiek tussen de nummers door (een mix van de nieuwe plaat en voorganger Sorrow And Extinction) is dan ook zeer positief en enthousiast.
Na ongeveer drie kwartier speeltijd verlaten de leden van Pallbearer onder luid gejuich het podium. Inmiddels is het publiek flink uitgebreid. Het is alweer een tijdje geleden dat ik de Groningse poptempel tijdens een metaloptreden zo vol heb gezien. Geen grijze massa van veertigers, zoals zo typerend voor veel metaloptredens in het noorden en oosten van het land, maar veel twintigers en dertigers. Een leeftijdscategorie die doorgaans minder met metal heeft, in vergelijking met tieners en veertigers. Tenzij het natuurlijk om originele hedendaagse bands gaat, zoals Pallbearer en Yob. De organisatie van Vera heeft altijd een neusje gehad voor dit soort relevante muziek.
Niet lang na het optreden van Pallbearer betreden de veteranen van Yob het podium. Het doorgewinterde trio uit Eugene (Oregon), onder leiding van zanger en gitarist Mike Scheidt, laat er geen gras over groeien en gaat direct hard van start met een aantal relatief opzwepende nummers. Stemkunstenaar Scheidt, die zowel de diepte van een Scott Kelly (Neurosis) als de hoogte van een Rob Halford (Judas Priest) weet te benaderen, is de zanger van de avond. Ook zijn soms bijna Oosterse gitaarspel is zeer smaakvol. Het publiek reageert uitgelaten en schudt de haren los. Waarbij het optreden van Pallbearer deed denken aan een plechtige kerkdienst (De melodie van Pallbearers laatste nummer Foreigner zou zo door een koor gezongen kunnen worden), heeft de show van Yob meer weg van een sjamanistisch ritueel. Rauw en hypnotiserend. Niet op een patserige of gespeelde wijze, maar oprecht en eerbiedig. Scheidt en de zijnen hebben zichtbaar plezier en spelen dan ook ruim anderhalf uur. Hoogtepunten vormen het zinderende Nothing To Win van het nieuwe album en Marrow, de afluister van de laatste studio-telg: een schitterend, relatief zacht, melancholische compositie. Op plaat een emotionele onderdompeling. Zo ook op het podium. Chapeau mannen! Er zijn niet veel bands die tijdens optredens zo goed de sfeer van de ongewoonste nummers binnen het repertoire weten te recreren.
Al met al was Yob de band van de avond. Als Pallbearer-liefhebber van het eerste uur en een relatieve Yob-leek wist de laatste band mij op het podium meer te overtuigen. De veteranen zijn gewoon net wat strakker in hun speelstijl dan de jonge honden en een ervaren frontman als Mike Scheidt is simpelweg charismatischer dan een Brett Campbell. Bij het aanvankelijke einde van het optreden van Yob vroeg de massa luidkeels om meer en kreeg dat ook. De Amerikanen zullen zonder twijfel een aantal nieuwe zieltjes hebben gewonnen (waaronder ondergetekende), maar aan de reacties achteraf te merken gold dat ook voor Pallbearer. Uiteindelijk was het publiek de winnaar van de avond, met als prijs twee bijzonder sfeervolle optredens van twee van de bijzonderste metalbands van deze tijd.
