Dit album rockt echt als de neten. Disfear's stijl valt te omschrijven als ruige, robuuste hardcore, maar geeft dikwijls blijk van stevige invloeden uit het sonisch afzichtelijke crustcore-genre, evenals wat melodieuzere, rauwe trekjes die naar de punk te herleiden zijn. Bovenal is "Misanthropic Generation" een smerige rock 'n roll plaat voor de 'generatie' die alles zo'n beetje al gehoord heeft en alleen nog genteresseerd is in het beleven van een ervaring in z'n meest extreme vorm. Disfear klinkt smerig en gewelddadig, en luisterend naar hun nieuwste plaat kan ik me maar al te goed voorstellen hoe deze band een rokerige, duistere kroeg vol met langharig (en kaal!) tuig helemaal naar de kloten speelt.
Wat deze band zonder meer (verkoops-)punten gaat opleveren, is de participatie van Tomas Lindberg, waarin menigeen de voormalige zanger van Zweedse topbands als At the Gates en The Crown zullen herkennen. Gezien de uitstekende rauwe schreeuwstrot die hij opzet bij old school grindcore band LockUp, was mij voordat ik het album hoorde al duidelijk dat het aantrekken van Lindberg een goede zet was geweest van Disfear-brein Bjrn Pettersson. Lindberg beschikt namelijk precies over de ruige, compromis-loze stem om de muziek van Disfear vocaal te ondersteunen zonder bij de luisterbaar een teleurstellende reactie te veroorzaken, in de trant van "jammer dat de vocalen de muziek in stemming en sfeer niet rivaliseren". En dan schrijft hij ook nog eens teksten die qua inhoud uitstekend aansluiten op de haatdragende muziek.
De agressieve 'filthcore' (om er nog maar even een kleurvolle term uit de hoge hoed te trekken) bereikt wat mij betreft z'n hoogtepunt in de nummers "Powerload", "An Arrogant Breed" en "A Thousand Reasons", tevens mijn downloadtips. Het eerste is een pakkende, zware rocker met een gaaf, meerstemmig refrein en een voortdenderend rimte. "An Arrogant Breed" daarentegen laat gelijk de andere kant van Disfear horen met z'n dominerende hardcore/punk aanpak. "A Thousand Reasons", ten slotte, is zonder enige twijfel mijn favoriete nummer van het album. Dit is hoe haatdragende, agressieve hardcore dient te klinken. "I don't care about anything, I don't care, no, not anymore! I don't care about anything, I don't care, no, I just don't give a fuck!", schreeuwt Lindberg terwijl de longen via z'n kontgat uit z'n lijf komen kletteren, en je weet dat hij het meent. Een fantastische climax van een album dat niet op een slecht nummer te betrappen is.
Liefhebbers van de genre's waarvan ik in deze recensie herhaaldelijk de naam heb laten vallen, zouden er goed aan doen "Misanthropic Generation" aan een luisterbeurtje te onderwerpen. Vanwege het zware gitaargeluid en de respectabele razernij die Pettersson en z'n collega's demonstreren, denk ik dat de meer open minded death/thrash liefhebber ook wel raad weet met deze plaat.
Tracklist:
1. Powerload
2. An Arrogant Breed
3. Misanthropic Generation
4. Rat Race
5. The Final of Chapters
6. Never Gonna Last
7. Demons, Demons, Demons
8. 26 Years of Nothing
9. A Thousand Reasons
10. The Horns
11. Dead End Lives
12. Desperation
