Het Finse Azaghal mag met ruim vijftien jaar dienst gerust tot een veteraan binnen de blackmetalscene gerekend worden. Toch behoort de band niet bepaald tot de grootste namen van het genre, hoewel menigeen weleens met een album, split of compilatie uit de imponerende reeks van releases van deze groep in aanraking zal zijn gekomen. De laatste releases die mijn oren hebben bereikt, waren het solide Perkeleen Luoma en het eveneens zeer onderhoudende Codex Antitheus, die echter alweer uit 2004 en 2005 stammen.

Dat betekent dat ik, als ik met het begin 2012 verschenen Nemesis weer de draad oppik, maar liefst drie tussenliggende releases (Luciferin Valo, Omega en Teraphim) heb gemist. Als in de vorm van De Masticatione Mortuorum echter het startschot wordt gegeven, is het echter al vrij snel duidelijk dat ik naar alle waarschijnlijkheid geen schokkende zaken heb gemist. Azaghal opereert nog steeds binnen een strikte afbakening van het genre: rauw, primitief gitaarwerk, agressief erop los ratelende drums en weinig ruimte voor innovatie. Hoewel Codex Antitheus nog wel wat minimale black-�n-roll invloeden leek te bevatten, is Nemesis 100 procent rauwe, ongepolijste black metal.

Is dat erg? Eigenlijk niet. Narqath, de man achter het merendeel van de instrumenten, kan natuurlijk op een schat aan ervaring terugvallen (zijn talloze overige bands zelfs nog buiten beschouwing latend) en weet absoluut hoe een degelijk black-metalnummer geschreven dient te worden. Dat daarbij het grootste deel van de tijd behoorlijk wordt doorgerost, zoals vurige nummers als Pohjoisen Valkoinen Kuolema en In Deathlike Silence laten horen, is alleen maar een pluspunt. De momenten waarop het tempo naar beneden wordt geschroefd, daalt het niveau ietwat mee omdat de aandacht enigszins verslapt (Ex Nihilo).

Het is niet voor niets dat het razende, aan het oude werk van Deathspell Omega (ten tijde van Inquisitors Of Satan) refererende Hail The Whore het beste nummer op Nemesis is. Compromisloos en gedreven, zoals black metal hoort te klinken! Ondanks het bovengenoemde referentiekader heeft Azaghal echter een redelijk typerend Fins geluid, zoals dat ook bij bands als Horna en Behexen terug te horen is. Hoewel Nemesis een oerdegelijke plaat is geworden, valt er echter wel nog wat winst te halen bij de productie. Die had wat mij betreft namelijk nog wel een tikje rauwer en ranziger gemogen (denk aan het Zweedse Pest). Los daarvan is Nemesis een album waarmee geen nieuwe zieltjes geworden zullen worden, maar de liefhebbers van de band zeker niet teleurgesteld zullen zijn.

Tracklist:
1. De Masticatione Mortuorum
2. Pohjoisen Valkoinen Kuolema
3. Vihasta ja Verit�ist�
4. Hail The Whore
5. Ex Nihilo
6. In Deathlike Silence
7. Black Legions Of Satan
8. Nemesis
9. The Pit Of Shoggoths
10. Satanic Devotion