Slechts een jaar later ligt met het intrigerend getitelde Calm Down, You Weren’t Set On Fire alweer een opvolger klaar. Ondanks het korte tijdsbestek is de vooruitgang van Hypomanie echter duidelijk te horen. Niet alleen is het manco van de matige productie ruimschoots verbeterd (waardoor de gruizige, haast etherische sound beter uit de verf komt), ook de composities zijn sterker. Zo wordt er meer met dynamiek gespeeld en zijn de nummers op dit album gelaagder dan op zijn voorgangert.
De instrumentale shoegaze black metal die Hypomanie hier tentoonspreidt klinkt op zijn beste momenten adembenemend, met hemelse zeeën van gruizige gitaar- en keyboardgolven die als vloedgolven over de luisteraar heen spoelen. Een geluidsbad in de ware zin van het woord. Prachtig opgebouwde nummers als Alissa Loves Perfume en If Only The Sees Were Merciful bezorgen me dan ook iedere keer weer kippenvel. Hypomanie heeft geen teksten nodig om de muziek betekenis mee te geven: ondanks het instrumentale karakter, loopt de muziek over van betekenis en emotie.
Het lange Lullabye For Ian is misschien wel het mooiste nummer op dit album. De toegevoegde sample in combinatie met het akoestische getokkel leidt tot een dermate melancholische sfeer dat de tranen er me bijna van in de ogen springen. Een werkelijk prachtig nummer! Dat de melodielijn halverwege Pale Blue vervaarlijk dicht tegen plagiaat schuurt (die lijkt namelijk als twee druppels water op Ashes In The Snow van het Japanse Mono) neem ik vervolgens graag voor lief. Hypomanie maakt met Calm Down, You Weren’t Set On Fire een grote sprong vooruit ten opzichte van zijn voorganger. Verplichte kost voor de liefhebbers van het genre.
Tracklist:
1. 19 Stars And The Sweet Smell Of Cinnamon
2. Alissa Loves Perfume
3. If Only The Seas Were Merciful
4. Lullabye For Ian
5. Pale Blue
6. You Never Listened To The Birds
